ΓΙΑΚΗΣ
«Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, κι οι ανθρώποι,
κι οι άντρες κι οι γυναίκες όλοι παιζουν: βγαίνουν
και μπαίνουν· κι ο άνθρωπος στον βίο του όλον
παίζει μέρη πολλά, κι οι πράξεις ειν’ εφτά,
οι εφτά ηλικίες: πρώτα νήπιο, μιξοκλαιει
στα χέρια της νταντάς του· απέ το σκολιαρουδι
γκρινιάρικο με σάκα κι άσπρο μούτρο πρωινο,
σέρνεται σαν κοχλιός ανόρεξα για το σκολειό·
μετά ‘ναι ο εραστης, αχνίζει σαν καμίνι
και φτιάνει θρηνωδίες για το φρύδι της καλής του·
μετά ο στρατιώτης, όλο ιδιότροπες βλαστήμιες,
γενάτος σαν λεοπάρδαλη, ψωροφιλότιμος,
έτοιμος για καυγά, πάει για τη φούσκα φήμη κι ως
του κανονιού τη μπούκα. Απέ ‘ναι ο δικαστής,
με στρογγυλή κοιλιά, θρεμμένη με κοτόπουλα,
με μάτι βλοσυρό, καλοκομμενο γενι
κι όλο σοφά ρητά και φράσεις της ρουτίνας·
παίζει κι αυτος το ρόλο του· η έχτη ηλικια
παιζει το παντουφλάτο Πανταλόνε,
με τα γυαλιά στη μύτη, πλάι το πουγκί του,
η βράκα του η βασταγερή καινούργια ακόμα,
φαρδιά σαν ένας κόσμος για τις ζαρωμένες του άτζες·
κι η αντρίκια του η φωνάρα, που ξανάγινε
παιδιάτικη ψιλή, στριγκλίζει και σφυρίζει.
Η τελευταία σκηνή, που κλείνει την αλλόκοτη,
γιομάτη επεισόδια ιστορία τούτη,
είναι το ξαναμώραμα κι η πλέρια λησμονιά,
ούτε δόντια, ούτε ματια, ούτε αίστηση, ούτε τίποτα».
Οπως αγαπάτε, Σαιξπηρ
Μετάφραση Βασιλη Ρώτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου