Στήν ποίηση ὑπάρχει κάποια διαδικασία μεταδόσεως, που ἀποτελεῖται κατ' ἀντίστροφη φορά πρός τή διαδικασία τῆς δημιουργίας. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἐπενεργεῖ ἕνας αὐτοματισμός, ἀκόμα κι ὅταν ὅλα βαδίζουν βάσει σχεδίου, μέ τήν προϋπόθεση ὅτι τό μεταδιδόμενο ἀποδίδεται καί βλέπεται ποιητικά. Σήμερα δέν ὑπάρχουν ἀναγνῶστες τῆς ποίησης, ὑπάρχουν ποιητές πού τήν ποιοῦν καί ποιητές πού τήν δέχονται. Ἄλλοτε διαβαζόταν ὁ στίχος, τό νόημα, τό μέτρο κτλ, μά πῶς νά διαβαστεῖ σήμερα αὐτό πού εἴπαμε π.χ. "ἐνεργειακή ὑπόσταση τοῦ λόγου"1, πού ταυτίζεται πότε μέ το ἴδιο τό ποιητικό βίωμα, πότε μέ τά σκιρτήματα τῆς ψυχῆς τοῦ ποιητῆ καί πότε μέ τό ἐξωτερικό ἤ ἐσωτερικό γεγονός, προτοῦ περιβληθεῖ τήν ἐπωαστική του ζέστη; Συμβαίνει ὅ,τι καί μέ τό ποσό τό ἐκπεφρασμένο σέ γραμμάρια: διαβάζονται τά γραμμάρια, ὅμως αὐτό τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει μέ τήν ἔννοια τοῦ ποσοῦ, ἐκτός ἀπ' τή συμβατική του μέτρηση;
Τά εἴκοσι τελευταῖα χρόνια εἶναι τουλάχιστον ἕνα τριπλάσιο παρελθόν ἐμπειρίας. Ἡ εἴδηση τῆς Χιροσίμα, τό τηλεγράφημα τοῦ ἀκρωτηρίου Κανάβεραλ, οἱ δορυφόροι τῆς Kamchatka, μᾶς κάναν νά βρεθοῦμε χωρίς ἡμερολόγια. Συνέβη μιά τρομαχτική διαστολή τοῦ παρόντος πρός τή μια μεριά τοῦ μέλλοντος. Νά γιατί ἡ ποίηση σέ ὅλες τίς μορφές της καί τά εἴδη της εἶναι ἐπικαιρική καί μαζί ἄς ποῦμε προφητική.
Παρ'ὅλα αὐτά ὑφίσταται πάντοτε τό ἐρώτημα, ἄν τό ποίημα ἔχει μια δική του ἀξία ἤ αὐτή εἶναι τό ἑκάστοτε ἀποτέλεσμα τῆς σχέσης μας μέ τό ποίημα, πού τελικά προορισμός του εἶναι νά δίνει τό μέγεθος αὐτῆς τῆς ἀξίας. Προτοῦ βρεθεῖ τό μαργαριτάρι ἔξω ἀπ' τό στρείδι του"2, σκεφτεῖτε τό μικρό ἀλλότριο σῶμα, πού προκάλεσε τήν ἔκκριση τῆς ὕλης τοῦ μαργαριταριού. Ποῦ βλέπετε τήν ἀξία, στό ἀλλότριο σῶμα, στήν ἔκκριση ἤ στίο μαργαρίτάρι;
Πάτμος, Ἰούλιος 1962
1. Πρώτη Ὕλη 1/1959. σελ. 106
2. Βλ. Ποίηση, 1, σελ. 79
Ὡς δι' ἐσόπτρου, ἐκδόσεις Ἀστρολάβος / Εὐθύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου