| Μαρκ Σαγκάλ Εγώ και το χωριό |
ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ
Δεν είναι παρά μια μικρή εγγονή
και απεργάζεται την τέχνη του θανάτου
Θαυμάζει τα λουλούδια να μαραίνονται
Θάβει τα νεκρά ζώα
Κλαίει πάνω από τα ξεθεμελιωμένα σπίτια
Γόους στο πένθος περιπλέκει μαζί με φυλλαράκια δυόσμου στη γωνία του χωματόδρομου
Είναι μικρή και συνεχώς αναχωρεί
Δεν το ξέρει
Της λένε ότι εκδράμει και το πιστεύει αλλά κατά βάθος ξέρει
Πως συνεχώς αναχωρεί
Υπηρετεί την αναχώρηση σαν κλέφτης
Και μεγαλώνοντας
Φυσάει τον κλέφτη σε ατμόσφαιρες φωτογενούς αβρότητας
Κάνει έρωτα σαν πουλί στον ουρανό
Σπουδάζει το φευγιό
Με τα κλοπιμαία στο δισάκι
Κι όταν βαραίνει το δισάκι ξέρει ότι μεγάλωσε αρκετά
Κι αρχίζει και το αδειάζει
Φασούλι το φασούλι μες στο δάσος
Για να ξαναβρεί το δρόμο αν γεννηθεί ποτέ κοτσύφι
Είναι μικρή και γέλασε
Είναι μικρή και γέρασε
Γιαγιά σκαρώνει παραμύθια
Στο αυτί τα ψιθυρίζει της Ανθούλας που λαγοκοιμάται
Τα ψυχοσάββατα μιλάει στις αράχνες στο παντζούρι
Τα Χριστούγεννα πάντα γίνεται βόδι στο παχνί
Καταμεσήμερο του Αυγούστου κουρνιάζει στις αιμασιές της Βουρκωτής
«Τελέψαμε;», ρωτάει εντέλει η Μίσσες Έμιλυ «ώρα για ύπνο!»
«Όχι ακόμα, γιαγιά, έχω δουλειά. Πού ‘ναι το βελονάκι σου να μπελονιάσω τα ματοτσίνορα του χάρου;»
Jiagogina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου