ΠΕΙΝΑΩ
...πεινάω.
πεινάω πολύ.
έχω να τραφώ χρόνια..
...χρόνια...
Σ' αυτό το παγωμένο κενό, δε νυπάρχει τίποτα.
Η πείνα μου καίει τα σωθικά.
Με διαλύει.
Βήμα το βήμα πάνω στους ολισθηρούς καιρούς,
προσπαθώ να μη γλυστρήσω.
Κοίτα...
Τα χέρια μου!
Μα, ναι....
Τα χέρια μου!
Δεν υπάρχει τίποτα να αγκαλιάσω
Δεν τπάρχει τίποτα να κρατηθώ...
Δεν τα χρειάζομαι.
Μα, ναι...
θα φάω τα χέρια μου.
______
ΚΑΘΩΣ ΑΝΘΙΖΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
καθώς άνθιζε το βράδυ
γέμισε το μπαλκόνι μου μυρωδιές...
βανίλια
πασχαλιά
λεμόνι
τότε έπαψες να μου λείπεις
ήταν όμορφα για μια στιγμή
μια στιγμή τόση δα,
που μεγάλωνε
όπως μεγάλωναν τα χέρια σου
καθώς τα έσφιγγες στο λαιμό μου.
______
Η σκιά.
Μια σκιά ακίνητη.
Στον απέναντι τοίχο που με τα χρόνια,
τον μαύριζε η μουτζούρα, τον πρασίνιζε η βροχή.
Ένας τοίχος ψηλός, απροσπέλαστος.
Η σκιά πάντα εκεί.
Μέρα, νύχτα.
Με φως ή χωρίς.
Έρχονταν ώρες, που άκουγα να βαριανασαίνει.
Άλλοτε πάλι να βγάζει ήχους σαν λυγμούς.
Κάποτε κάποτε σαν να προσπαθούσε να αρθρώσει λόγο.
Μα μια σκιά τι άλλο μπορεί να εκφέρει,
πέρα από άναρθρες κραυγές;
Απέναντί μου.
Πάντα.
Στον τοίχο.
Μια στιγμή άκουσα φωνή!
Καθαρή! Λαγαρή!
Ναι, η σκιά ήταν.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;
-Αποκαλύψου, φώναξε.
Αποκαλύψου.
Πέταξε ό,τι σε καλύπτει.
Μείνε γυμνή,
Σαν θα σε δουν, άλλοι θα φοβηθούν, άλλοι θα γελάσουν, άλλοι θα μείνουν σκυθρωποί, άλλοι θα σε ερωτευτούν.
Έτσι κι έγινε.
Και τώρα είμαι εδώ.
Ελεύθερη.
Στην μέση
του Πουθενά
και
του Τίποτα.
_____
Ένοχο
Σ' αυτές τις υγρές πολυκατοικίες με τις βρώμικες
εισόδους και τα χαλασμένα κουδούνια, ζουν και
εργάζονται πυρετωδώς κάτι ελεεινά καθίκια,
ρουφιανεύοντας ο ένας τον άλλον και κυρίως
αποζητώντας ευκαιρίες να ξεπαστρέψουν ό,τι
τρυφερό ανασύρεται στον όροφό τους.
Ο εκκωφαντικός θόρυβος που διασπείρεται στο
περιβάλλον, ενώ συντάσσουν τα βρωμερά
συναισθήματά τους, μας προειδοποιεί, ευτυχώς,
να ετοιμαστούμε κάθε φορά για να τους
αποδεχτούμε αναλόγως.
Το δυσκολότερο, στην εξέλιξη αυτής της
κατάστασης, είναι να αντιμετωπίσουμε την
ανικανότητά μας στο ν' αντισταθούμε στις
λάγνες γεύσεις της ασυνειδησίας τους.
_____
Ανθισμένα δέντρα
Τα ανθισμένα δέντρα με γεμίζουν ενθουσιασμό.
Έναν ανελέητο ενθουσιασμό, χωρίς βάση.
Τα ανθισμένα δέντρα είναι η ύστατη ελπίδα
αυτού του κόσμου στην ομορφιά,
μια αθώα ομορφιά, ανεπιτήδευτη,
έτσι νομίζουμε.
Τα ανθισμένα δέντρα αντιδρούν στις
καταθλιπτικές εκλάμψεις της καθημερινότητας.
Τα ανθισμένα δέντρα κυοφορούν αναμνήσεις,
επιθυμίες, ποθητές ανάσες.
Τα ανθισμένα δέντρα γεμίζουν το χαώδες κενό
αυτού του σύμπαντος που θεωρητικά ήρθαμε να
κατακτήσουμε.
Ανθισμένα δέντρα είναι η κόρη μου.
Η ποιητική συλλογή της Ευγενίας Ρουμπέση "ΚΑΤΙ." παρουσιάστηκε την Κυριακή 28/9/25 στον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο.
Είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
_____
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου