ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ
ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΕΡΙ
Πετώντας γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη
βλέπομε συχνὰ τὸν Παπαδιαμάντη ἀπὸ ἀεροπλάνο.
Τότε μᾶς ἔρχεται στὴ μνήμη
ἡ ἄσπρη κλωστὴ τῶν συμβουλῶν τῆς μητέρας,
ἐξαφανίζονται τὰ ἐμπόδια,
καταλαβαίνομε πὼς ὁ ἥλιος
εἶναι τὸ πιὸ φρόνιμο παιδὶ τοῦ Θεοῦ
γιατὶ στὴν ὥρα του ξυπνᾶ
καὶ στὴν ὥρα του κοιμᾶται.
......
Σοῦ εἶχα ἀναφέρει κι ἄλλοτε γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ
τῆς στέρησης: κρατᾶς τὸ σκοινὶ σφιχτά,
ἀψηφᾶς τὸ ἄγριο βλέμμα τοῦ πελάγους,
διώχνεις τὴν ἀνησυχία ὥσπου νὰ περάσεις
κάτω ἀπὸ τὸν ἀστερισμὸ τῆς σάρκας.
Εἶσαι κι ἐσὺ δεμένος μὲ τὴ μοῖρα τῶν ἰστιοφόρων.
Βυθίζεσαι στὴν εὐσέβεια τῶν βαθιῶν νυχτῶν,
στέκεσαι συμπονετικὸς στὴ ναυτία τῶν καραβόσκυλων.
Χίλιες φορὲς καλύτερα ἐδῶ πάνω
παρὰ κοντὰ στὰ βρώμικα πρόβατα τῶν προαστίων.
......
Ἄλλωστε τὸ πᾶν εἶναι νὰ καταλάβεις
τὴν οἰκονομία τῆς ἐπιστροφῆς,
τὴν ψυχολογία τοῦ ὄστρακου.
Θὰ πουλήσεις τὴ λευκότητα τοῦ χιονιοῦ
γιὰ ἕξι μέρες ἐμπιστοσύνης στὴ λιμνοθάλασσα.
Δέσε το ἔνστικτό σου μὲ τὴ θέρμη τοῦ φόβου.
Ἡ σύζευξη τούτη μοιάζει φιλὶ τῆς βροχῆς,
παιχνίδι πουλιοῦ καὶ σύννεφου.
Θά ´ρθουν ἐκστατικοὶ βασιλιάδες μὲ μικρόσωμα ἄλογα,
θὰ διατάξουν φρουροὺς ν᾽ ἀπλώσουν τὰ πλοκάμια τους γύρω σου
γιὰ νὰ σὲ προστατέψουν: μὲς στὸν κερατοειδῆ
τῶν ματιῶν σου κοιμοῦνται πολύτιμες εἰκόνες.
Τὰ σύννεφα βουβὰ θὰ καταγράφουν κάθε δόνηση
καὶ κάθε θρίαμβο βουερό.
......
Νὰ μακαρίζεις ὅσους
ἐσπούδασαν προσεχτικὰ τὴν ἔλευση τῆς χάρης,
τὴ μυστικὴ φύση τῆς γυναίκας,
πρόλαβαν νὰ κάψουν στὸ καντηλέρι τὴν ἀθεράπευτη ἀλαζονεία,
κάθε πρόστυχη γεύση, ἀποφεύγοντας τὶς κοινοτοπίες,
κι ἔβγαλαν τὶς πλαστικὲς ντάλιες ἀπὸ τὸ εἰοκονοστάσι.
Κατάλαβαν εὐτυχῶς πολὺ νωρὶς
πὼς ἡ Παναγία προτιμᾶ τοὺς ὕμνους τῶν κωφαλάλων.
Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ (ΙΚΑΡΟΣ, 1971)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου