ΠΑΙΔΙ ΜΕΛΤΕΜΙ

 ΠΑΙΔΙ ΜΕΛΤΕΜΙ

Χαράζεις τώρα τρυφερά ένα γέλιο

κι η κόχη των χειλιών σου λίγο τρέμει

Ξυπνάς ξαγριεύεσαι, Παιδί Μελτέμι,

ρημάζοντας των πόνων το θεμέλιο.

Λίγο να σε κρατήσω θέλω, τέλειο,

καθώς ψηλά φυσομανούν ανέμοι

στον θεριεμένον ήλιο χωρίς γκέμι

να σπέρνεις των φιλιών σου το ευαγγέλιο.

Λίγο να σε κρατήσω θέλω, ωραίο.

Επάνω ο ουρανός να πνέει ξένος

κάτω ν' αναστενάζει το Αιγαίο,

κι εσύ, ανάμεσα, του Αυγούστου μένος,

μόνο να μου γελάς ερωτευμένα

για μια στιγμή να μοιάζειι ο κόσμος Ένα.

jiagogina