ΧΑΛΕΠΙΟΣ ΠΕΥΚΗ

ΧΑΛΕΠΙΟΣ ΠΕΥΚΗ 

Ποτέ δεν ζήσαμε χωριστά. 

Κι όταν πέθανε βρέφος μεγάλωνε μέσα μου σε άβατο πένθος μεταξωτό. 

Κι όταν μεγάλωσε πολύ ξαναπέθανε. 

Κι ήταν πάλι βρέφος μα είχε άλλο σώμα. 

Με τόσο θάνατο τι να ‘κανα λαγκάδιασα κι εγώ μέσα στην τύρφη στα καμένα 

Κι έγινα κόκκος της 

Κι εκείνη πάντα εδώ αγέννητη νεκρή και γεννημένη 

Μεγάλωσε 

Ξανά 

Και πάλι πεύκη 

Αγριόριζα στο ρήγμα της πατρίδας μου  

Πριν φύγει 

Πέρασαν ασάλευτες ώρες 

Να μιλάμε μαζί 

Για της Μιράντας το σφαγμένο κορμί 

Το ελπιδοφόρο σώμα του έρωτα 

Τόσες αντοχές που έχει να υποτάσσεται στη ζωή 

Μέχρι να επαναστατήσει με θάνατο. 

Και τον Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν 

Που ακόμα και στους εξολοθρευτές δίδασκε παραμυθία -λες και τα παραμύθια μπορούν να εμποδίσουν την ανθρώπινη κακουργία- 

Και το Erbarme Dich που το μουρμούριζε λικνίζοντας ελαφρά τον κορμό 

Όχι με μετάνοια μάλλον με την ταπεινότητα που αρμόζει στα αιωνόβια 

Κι ο Γιόχαν Σεμπάστιαν λίγο πιο πάνω στο οροπέδιο να τη διευθύνει στην εκκλησία του ουρανού 

Ηδυσμένος ο λόγος της χαλέπιας πεύκης 

Κέντημα στον ψίθυρο των κέδρων 

Στης αγριοσυκιάς το εκκωφαντικό Αεί καρδιοχτύπι 

Η μνήμη της μια Νέα Ευγονική 

Πεύκη μου αδέρφι μου 

Τόσα τα μυστικά 

Πού να προλάβεις να τα μιλήσεις 

Ποιας μήτρας να γίνουν λαός 

Μέλλον το παρελθόν

 Και το παρόν ένα ανάερο ζύγι στο σώμα σου το αδιαπραγμάτευτο 

Λιγνό Στιγμιαίο Αρχέγονο Δάσος 

Στους χαλεπούς καιρούς ένα Αμήν

 3/9/23 

jiagogina


πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Περί Ου