Θραύσματα ενός ποιήματος που δεν έχει ακόμα γραφτεί
Εμείς οι θνητοί της θερινής αστροποντίδας
ΙΙΙ
Θυμούμαστε πάντα. Γαλουχηθηκαμε από παιδιά στην ανάμνηση. Η μόρφωση μας είναι αναμνηστική. Αγγίζουμε τα πράγματα με τ’ αχορδαχτυλα κι έρχονται μέσα μας εικόνες - θραύσματα, εικόνες - θύρες, εικόνες - κλειδωνιές, που σιγά -σιγά ξετυλίγουν κοχλιες κι αποθέτουν στ’ αυτί τόση χαρά και τόσο πόνο. Τι αλλο είναι η ζωή; Ένα παραθυρμα με τόσα ροπτρα που ανοίγει στου καθεμιανού τον πηγαιμό ενα στασίδι. Κι εκεί αρχίζει ο βίος κι η μνήμη αυγατίζει.
Κι όσα είναι παρελθόν κι όσα είναι μέλλον ανοίγουν βημα δεξί κι αριστερό και βαδιστής το σώμα οργώνει φρέσκια αναπνοή ευγνωμοσύνης. Αυτό είναι όλο. Ούτε σπουδαία έργα, ούτε ποίηση θαυμαστή. Ούτε δρόμοι καινούργιοι. Μόνο αγράμπελη. Επαγγελομαστε Ενεστώτα.
Κι όντας αποξεχνιομαστε λυσιμελεις στο τέλος, εισέρχεται στον ουρανίσκο η νάρκη που παλιά την λέγαν θάνατο. Τώρα τη λέμε υδρόμελο, τη λέμε φωταψια ανέπαφη.
Κι όσα τα παίρνει η γη τα λούζει χώμα. Όσα φυσάνε σταχτες τα φέγγει η φλέβα. Δικη μας, αλλωνών, προγόνων προπατόρων ή εγγονών, ποιος ξέρει. Θνητός σαν είσαι το λίγο πάντα πίνεις. Ποιος ξέρει το πολύ του κόσμου να το πει; Ποιος είναι τόσο πιωμένος να μεθύσει σα θεός; Το ξέρουμε αυτό καλά πια τόσες αστροποντίδες. Τιμούμε το άγιο σκεύος του κορμιού. Κι όταν σωπάσει το σμιλεύουμε καμπάνα. Μάχιμος χρόνος να ναι ο θάνατος μας. Προσωρινός σαν ύπνος.
Τα πιο βαρια μνημόνια, να το θυμαστε ΄σείς, προπάτορες, τα ζωγραφίζει στον αέρα το πούπουλο μιας χήνας που πέφτει απ’ το κατάρτι στο κατάστρωμα. Το πλήρωμα όσο μπορεί θα το λαμπρύνει με γραφή κι ανάγνωση, αλλά η αγριόχηνα στο μεταξύ έχει φύγει .
Λάμνει διαρκώς προς τον δικό της ζεστό νότο.
jiagogina
29/1/24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου