Μεγάλωσα ένα δέντρο στην αγκαλιά μου.
Ανθίζει τώρα λαβωμένο ανάμεσα ιδιοτέλεια και ζόφο
Κι είναι τόσο δυνατό το ωραίο μου δέντρο
Να πετάξει στον ουρανό έτοιμο
αστρόπλοιο δοξαστικό
Με τα μαβια του λουλούδια πρόσκεφαλο της μοναξιάς
Και τον ριζώνα του άγρυπνο
φρουρό του κενού
Φεύγει, να
Κι εγώ τις ρίζες μου κάνω χέρια
Όχι να το πιάσω ούτε να το διώξω
Μόνο να χαϊδεύω τη σιωπή του έτσι που κραδαινεται στον ουρανό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου