Οι άντρες που ενώθηκα
Ήταν ωραίοι και νέοι
Έχουν γίνει τώρα κομποσκοίνι στα χέρια μου και μετράω
Θραύσματα του έρωτα,
το αβάσταχτο κύμα του σπέρματος
Τα χείλια τους πρησμένα κόκκινα στεγνά
Τινάγματα αλαφιασματα βλέμματα υγρά χυμοί
Ιερογλυφικά μιας χαμένης γλώσσας
Ποσο μακριά μου είστε άντρες αγαπημένοι που ενώθηκα
Ποσο ξένοι
Έχω μείνει τώρα της άμμος ένας κόκκος
Και σας συλλογίζομαι όχι για θάνατο όχι για φθορά όχι για μη ζωή
Μόνο για του σώματος το δέλεαρ και τα δεσμά
Που γερνώντας τα αφήνεις πίσω
Και ξαναγεννιέσαι
Απελεύθερο κορμί
μπροστά στο Φρουρό της Σιωπής
……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου