Για όσα με πλήττουν άμεσα και βαριά στην καρδιά δυσκολεύομαι πάντα να μιλήσω, ιδιαίτερα εν θερμώ... Αλλά τώρα θα το κάνω, παρότι τα ανεκλάλητα είναι πολύ πιο δυνατά από το Λόγο που προφέρουμε και προσφέρουμε στις μεταξύ μας σχέσεις, ή τα λόγια που καταναλώνουμε, ιδιαίτερα κάτι τέτοιες ιστορικές στιγμές σαν κι αυτή που ζούμε τώρα δα.... Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να μιλήσω, όσο πιο συνοπτικά...
Ζούμε, θα περιοριστώ σε αυτό, μια ιστορική στιγμή βαρυσήμαντη. Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν για όλους μας ένας φοβερός συγκλονισμός. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι εν δυνάμει θύμα αυτής της φωτιάς. Μας άγγιξαν όλους οι φλόγες της, άγγιξαν, έκαψαν ολοσχερώς αγαπημένους φίλους, γνωστούς, ζώα, πουλιά, σπίτια, τα δάση μας. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι ορθώθηκε μέσα στη συμφορά πεντακάθαρη η μορφή αυτού του όντος που όλοι μαζί εδώ και 40-50 χρόνια έχουμε γααλουχήσει, οι πολίτες,οι ιδιώτες, ο κρατικός μηχανισμός, οι κυβερνήσεις.... Το "αυθαίρετο" είναι μια νεοελληινκή ιδιοπροσωπία... Από την εποχή του Όθωνα, θυμίζω. (βλέπε Αναφιώτικα)... Είναι η πρόταξη του ατομικού Εγώ έναντι του συλλογικού. Αυτό το διεκδικητικό νεοελληνικό Εγώ οικοδομησε ένα σύστημα αξιών αλλά και μια χωροταξία που το κατέστησε εν τέλει συλλογικό και παντοδύναμο. Επεσκίασε η ατομική ορμή ανάπτυξης κάθε έννοια συλλογικότητας. "κοινωνίας", κι αυτό το Ον, με την περιπαιχτική αυθαιρεσία του, μεγάλωσε, χόντρυνε, απλώθηκε, γιγαντώθηκε, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, πότισε τη νοοτροπία μας, την αισθητική μας., τις αποφάσεις μας... Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν, που λέει κι ο ποιητής... Δρέπουμε καρπούς κι οι αθώοι κι οι φταίχτες....
Θα καταφέρει η κυβέρνηση να πλήξει την αθαιρεσία;; Αμφιβάλλω... Ποιος τολμάει να τα βάλει με το παντοδύναμο ον του κρατικού μηχανισμού; Ποιος δεν θα φοβηθεί το πολιτικό κόστος; Δεν πιστεύω στις αλλαγές που γίνονται από πάνω προς τα κάτω. Πιστεύω στις αλλαγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα της ατομικής ανθρωπιάς, εκεί στα έγκατα της συλλογικής ανθρώπινης συνείδησης, από τα κάτω προς τα πάνω. Και δεν είμαι αισιόδοξη ότι το νεοελληνικό αυτό τέρας είναι έτοιμος ο καθένας από μας να το αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο... Μέχρι να γίνει αυτό, και αν γίνει ποτέ, το μόνο που μπορώ να προτείνω - που κι αυτό έχει ένα κόστος άλλοτε μικρό άλλοτε μεγάλο - είναι να προβαίνουμε ο καθένας ξεχωριστά σε πράξεις ανθρωπιάς, επιλεγμένες με την εναργή μας συνείδηση... να δικαιώνουμε τον Άνθρωπο μέσα μας...
Όπως η Χρύσα... Που έσωσε το σκυλάκι της και μετά αναζήτησε τον αγαπημένο της....
Ζούμε, θα περιοριστώ σε αυτό, μια ιστορική στιγμή βαρυσήμαντη. Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν για όλους μας ένας φοβερός συγκλονισμός. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι εν δυνάμει θύμα αυτής της φωτιάς. Μας άγγιξαν όλους οι φλόγες της, άγγιξαν, έκαψαν ολοσχερώς αγαπημένους φίλους, γνωστούς, ζώα, πουλιά, σπίτια, τα δάση μας. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι ορθώθηκε μέσα στη συμφορά πεντακάθαρη η μορφή αυτού του όντος που όλοι μαζί εδώ και 40-50 χρόνια έχουμε γααλουχήσει, οι πολίτες,οι ιδιώτες, ο κρατικός μηχανισμός, οι κυβερνήσεις.... Το "αυθαίρετο" είναι μια νεοελληινκή ιδιοπροσωπία... Από την εποχή του Όθωνα, θυμίζω. (βλέπε Αναφιώτικα)... Είναι η πρόταξη του ατομικού Εγώ έναντι του συλλογικού. Αυτό το διεκδικητικό νεοελληνικό Εγώ οικοδομησε ένα σύστημα αξιών αλλά και μια χωροταξία που το κατέστησε εν τέλει συλλογικό και παντοδύναμο. Επεσκίασε η ατομική ορμή ανάπτυξης κάθε έννοια συλλογικότητας. "κοινωνίας", κι αυτό το Ον, με την περιπαιχτική αυθαιρεσία του, μεγάλωσε, χόντρυνε, απλώθηκε, γιγαντώθηκε, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, πότισε τη νοοτροπία μας, την αισθητική μας., τις αποφάσεις μας... Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν, που λέει κι ο ποιητής... Δρέπουμε καρπούς κι οι αθώοι κι οι φταίχτες....
Θα καταφέρει η κυβέρνηση να πλήξει την αθαιρεσία;; Αμφιβάλλω... Ποιος τολμάει να τα βάλει με το παντοδύναμο ον του κρατικού μηχανισμού; Ποιος δεν θα φοβηθεί το πολιτικό κόστος; Δεν πιστεύω στις αλλαγές που γίνονται από πάνω προς τα κάτω. Πιστεύω στις αλλαγές που ξεπηδούν από τα σπλάχνα της ατομικής ανθρωπιάς, εκεί στα έγκατα της συλλογικής ανθρώπινης συνείδησης, από τα κάτω προς τα πάνω. Και δεν είμαι αισιόδοξη ότι το νεοελληνικό αυτό τέρας είναι έτοιμος ο καθένας από μας να το αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο... Μέχρι να γίνει αυτό, και αν γίνει ποτέ, το μόνο που μπορώ να προτείνω - που κι αυτό έχει ένα κόστος άλλοτε μικρό άλλοτε μεγάλο - είναι να προβαίνουμε ο καθένας ξεχωριστά σε πράξεις ανθρωπιάς, επιλεγμένες με την εναργή μας συνείδηση... να δικαιώνουμε τον Άνθρωπο μέσα μας...
Όπως η Χρύσα... Που έσωσε το σκυλάκι της και μετά αναζήτησε τον αγαπημένο της....
Jiagogina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου