Λιανα Ανδρεοπούλη, Αμίλητη στέκει

Αμίλητη στέκει
η αγάπη
σήμερο δεν μιλεί
δεν τραγουδεί
μουδέ χορεύγει
Κρατεί θαρρείς
ως και την αναπνιά της
Ομπρός της έχει το σπαθί
οπίσω την καρδιά της
και στέκει πενταμόναχη
Ως θυμιατό στενάζει
Για τις ψυχές που χάθηκαν
Και μπλιο δεν καρτερούνε
Μήτε σκοταδι μήτε φως
Να τις συναπαντήσει
Όποιος τη δει την αρωτά
Τίνος καημό γιορτάζει
Ποιος είναι απού χάθηκε
Ποιον είναι που κυττάζει
Μακρυά ξανοίγει ολάνοιχτη
γδυμνή ως εγεννήθη
Μα δε γροικά δεν απαντά
Όποιος κι αν της σιμώνει
Μα μένα μου ψιθύρισε
-Μείνε σιμά αφουγγράσου
Εγώ μόνη γεννήθηκα
Μα δεν αναγυρίζω
Μον'  προπατώ στ'  απάτητα
Και τσι καρδιές μυρίζω
Να βρω τη μια
Την έρημη
Που θέλει ν’ ανατείλει
Σαν του θανάτου την αυγή
Που έφτασε στο δείλι
Κείτεται χρόνους και καιρούς
εμένα η κυρά μου
Μήτε ποθαίνει μήτε ζει
Μουδέ κι αναντρανίζει
όρκο βαρύ της ήδωκα
μονάχη να μη μείνει
ώσπου να βρει αναπαμό
Που θα μ'  ελευθερώσει

ανέκδοτο ποίημα