Μαρια Πολυδούρη, Μητέρα μου

Μητέρα μου, ποσο φριχτά βαραίνει
η μοίρα μου στο νεανικό μου στήθος .
Όλοι μου οι πόνοι καταφεύγουν πλήθος
γύρω στη θύμησή σου που πικραίνει.

Εμένα, που σε δέχτηκα ευλογία
Κι έγινα το θαυμάσιο ομοίωμά σου,
ας με δεχτεί σα να ‘μαι αμάρτημά σου
η μνήμη σου, μαρτυρική κι αγία.

Στη μοίρα σου, που γνώρισα σε μένα,
Τη σπαραγμένη  σκέψη μου προσφέρω.
Μα στην καρδιά μου μόνο εγω θα ξέρω
πόσους μετρούν νεκρούς τ’ αγαπημένα .

Μητέρα μου, ποσο μου λείπεις τώρα
Που πνιχτικο, βαθύ σκότος θα γίνει
Στη μάταιη ζωη μου που όλο σβήνει...
Αχ, πώς μου λείπεις σε μια τέτοιων ώρα.

Μαρια Πολυδούρη, Απαντά

Εκδόσεις Ωρόρα