Μαρία Πολυδούρη, Δεν καρτερώ το θάνατο

39
Δεν καρτερώ το θάνατο,
            είναι  βαριά η ψυχή μου.
Δε μου ταιριάζει αγέρωχα
             να σβήσω, ξαφνικά.
Μ’ έδεσε η μνήμη στο άρμα της,
             και με την ταραχή μου
ξυπνούν όλα που νόμιζα
              πως πέθαναν γλυκά.
Ξυπνούνε τόσο αγνώριστα
              στου μαρτυρίου την ώρα.
Κι η παιδική μου αγνότητα,
             που έσκυβα στ’ όνειρό της,
νοσταλγική και τρυφερή,
             με παραστέκει τώρα
εφιαλτική σα να ‘φταιξα
             κάποτε στον καιρό της.
Με σέρνει η μνήμη μου παντού
             και δεν αναγνωρίζω
το ό,τι έζησα· κατάρα μού
             τα ερείπωσε. Περνώ
και δεν τολμώ τα χέρια μου
             να υψώσω, μα δακρύζω
και κρύβω και το δάκρυ μου,
            μάταιο και ταπεινό.
Θα  ‘ρθεί κάποτε ο θάνατος,
           όταν φριχτά η ψυχή μου
θα λιώσει όλο το σώμα μου
           στον ίδιο της καημό,
θα ‘ρθεί τότε την πρόσκαιρη
          ν’ αλλάξει φυλακή μου
σ’ άλλο μαρτύριο αιώνιο
          και σ’ άλλο παιδεμό.

Μαρια Πολυδούρη, Άπαντα

Εκδόσεις Ωρόρα