¨Μοιρογράφημα" του έρωτος Βελθάνδρου του Ρωμαίου

...Ιδού ένα όμορφο πετράδι της αρχαίας Νέας Ελληνικής Γλώσσας...

...πρόκειται για ένα μικρό απόσπασμα από το βυζαντινό ιπποτικό μυθιστόρημα ΒΕΛΘΑΝΔΡΟΣ KAI XΡΥΣΑΝΤΖΑ: ο  Βέλθανδρος εξυμνεί την ομορφιά της Χρυσάντζας και δικαιολογεί στον Βασιλιά Έρωτα την κρίση του (κατά το πρότυπο της κρίσης του Πάρη). Ας αφουγκραστούμε την "πολιτική" - Νέα Ελληνική, που σπαρταράει μέσα στον δεκαπεντασύλλαβο... 

«Επεθυμείς», αντέφησεν «Έρων μου, του να μάθης 

το ποιάν εδώκα το βεργίν, και τα τερπνά της κάλλη,

και τα λοιπά χαρίσματα, τάχει παρά τας άλλας;

Εκ της σελήνης έπεσεν εκείνη τας αγκάλας,

και το λαμπρόν της μερτικόν απέσπασε και απήρεν·

την συγκοπήν και σύνθεσιν, τα του κορμιού της μέλη,

αύτη η βασιλεία σου εκαλοδώρησέν τα,

και καθεδρίαν έποικεν ολοσωματωμένην

επάνω να καθέζεται εις κενοδόξισμά σου·

του κάλλους μέσον έπλασες και σωματούργησές την·

υπέρ ανθρώπων έδωκες πάσαν κοπήν και θέσιν·

έχει μαλλιά χρυσαφωτά, ίσα της ηλικιάς της·

ως χόρτον εις παράδεισον, ως σέλινα εις κήπον,

ούτως είχε το δάσωμα των ομαλλιών η κόρη,

να είπες ότι Χάριτες εισίν όλαι του κόσμου

επάνω της εκάθισαν και θήκασιν κατούναν.

Οι μήνιγγές της εκ παντός χωρίς αμφιβολίας,

έδουν το αποτύπωμα το σον χρυσοποικίλον·

να ρίψη τις το βλέμμα  του να είδεν οφθαλμούς της,

πάραυτα την καρδίαν του σύρριζαν ν’  ανασπάσουν,

εις τον βυθόν της λίμνης σου απέσω κολυβούσι,

μικρά μικρά Ερωτόπουλα δοξεύουν, μέσα παίζουν·

Οφρύδια κατάμαυρα εφύσησεν η τέχνη,

γιοφύρια κατεσκεύασεν από πολλής σοφίας·

οι Χάριτες εχάλκευσαν την μύτην της ωραίας,

στόμα Χαρίτων, Χάριτος δόντια μαργαριτάρια·

μάγουλα ροδοκόκκινα, αυτόβαπτα τα χείλη,

εμύριζε το στόμαν της χωρίς αμφιβολίας·

στρογγυλομορφοπήγουνος, υπερανασταλμένη·

λευκοβραχίων, τρυφερά, τράχηλος τουρνεμμένος,

η μέση της ολόλιγνη μετά μεγάλης τέχνης,

απλώς ως λεπτοκάλαμον εκατασκεύασέν την,

το κλίμα του τραχήλου της και το υπολόγισμά της·

σώμα και γαρ εξαίρετον εκ της συνθέσεώς της,

να είπες ότι Χάριτες εξέρχονται απ’  αύτην·

ως τροχός ετροχάλευσε την βρύσιν ο τεχνίτης.

Το στήθος της παράδεισος ερωτικός υπάρχει,

τα μήλα της εφέγγασιν από ψιλής θεωρίας,

το βλέμμα πάνυ θαυμαστόν, και η πορπατηξιά της,

όταν γυρίση απόκοτα και ίδη  επάνω κάτω,

θερίζει σου την αίσθησιν, κόπτει σου και την φρόναν,

και σεαυτόν, ω βασιλεύ, καν τολμηρός μου ο λόγος,

αν σε σκιάση πούπετις, σύμπτερος να κατέβης».

Βέλθανδρος και Χρυσάντζα, εκδόσεις Στοχαστή (1925)