Δευτέρα, 14 Ιουνίου 2010
Με αφορμή την έρευνα και τη διαφαινόμενη δίκη δύο πολιτικών πτωμάτων, του Άκη και του Μαντέλη, σκέφτηκα να σας πάω πίσω σε άλλες εποχές, όπου οι δίκες των πτωμάτων εξυπηρετούσαν τα σχέδια της εκάστοτε εξουσίας. Πάνω απ όλα επιβεβαίωναν την κυριαρχία της εξουσίας αυτής, απαλλάσοντάς την και ξωρκίζοντας τον κίνδυνο καταλογισμού των δικών της πραγματικών ευθυνών.
Κάθε ομοιότητα με το παρόν συμ -πτωματική. Εξ άλλου για πτώματα θα μιλήσουμε.
Η δίκη του πεθαμένου Πάπα.
Η πρώτη δίκη και καταδίκη πτώματος που αναφέρεται, ήταν αυτή του Πάπα Φορμόζου, το 897 μΧ στην Ρώμη. Οκτώ μήνες μετά την ταφή του, το πτώμα του πεθαμένου Πάπα ξεθάφτηκε, ντύθηκε με τα Παπικά άμφια, τοποθετήθηκε στο θρόνο και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες, μια εκ των οποίων ήταν η υφαρπαγή του παπικού θρόνου. Ο διάδοχός του Πάπας Στέφανος ο 6ος κραυγάζοντας απήυθηνε τις κατηγορίες, ενώ το πτώμα δεν αντιδρούσε.
Ο Φορμόζος ευρέθη ομόφωνα μετά θάνατον ένοχος. Το παπικό ένδυμα ξεσκίστηκε και το πτώμα μεταφέρθηκε έξω απο το βαπτιστήριο για να ταφεί σε ένα κεραμοποιίο. Τυμβορύχοι έσκαψαν τον τάφο, αλλά μη βρίσκοντας τίποτε πέταξαν το πτώμα στον Τίβερη. Ο δίαδοχος του Στεφάνου, ο Πάπας Θεόδωρος, βρήκε το πτώμα του «Φορμόζου;» το οποίο ακόμα επέπλεε στον Τίβερη (μετά απο ενάμισυ χρόνο ε;), το επανέφερε στο Βατικανό, το ξαναέντυσε με τα παπικά ενδύματα και το ξαναέστησε στον παπικό θρόνο. Απεδόθησαν τιμές για αρκετές ημέρες και μετά ξανενταφιάστηκε με όλες τις τιμές.
Η τρέλα αλλά και η κοροϊδία της τιμωρίας των νεκρών δεν σταμάτησε. Τον 13 αιώνα με πρωτοβουλία της Ιεράς Εξέτασης εκάησαν πολλά πτώματα σαν μέρος της συνήθους ανακριτικής διαδικασίας.
Το 1670 στην Γαλλία σε ένα περιφερειακό ποινικό κώδικα αναφέρεται ότι οι νεκροί μπορούν να προσαχθούν σε δίκη αλλά έχουν το δικαίωμα της υπεράσπισης. Προχωρημένα πράγματα.
Σε ένα τελευταίο περιστατικό τον 19 αιώνα, στην Νυρεμβέργη, κομματιάστηκε ένα πτώμα απο το πλήθος σε μια συμβολική τιμωρία κάποιου πεθαμένου ενόχου, ενώ οι επίσημες αρχές απλώς δεν συμμετείχαν επίσημα.
Η δίκη των νεκρών και η τιμωρία τους μπορεί να θεωρηθεί σαν μια πράξη έσχατης προκατάληψης, εξαιτίας του φόβου ότι η θεϊκή τιμωρία δεν αφορά μόνο τους νεκρούς εγκληματίες ή παραβάτες αλλά και όλη την κοινωνία. Ήταν λοιπόν μια πράξη συμβολικού καθαρμού – εξαγνισμού. Η μετά θάνατον καταδίκη πιστοποιούσε, έστω και με παρανοϊκό τρόπο, την πρόθεση των ζώντων να αποστασιοποιηθούν απο τις αμαρτίες των νεκρών.
Δεν λέω να μην μάθουμε τι έκανε ο Άκης και ο Μαντέλης. Αλλά η έννοια της τιμωρίας και κατ επέκταση του καθαρμού νοείται, όταν το αίμα που χύνεται είναι φρέσκο.
Ασε που η ιστορία λέει ότι μπορεί να ξαναδούμε τον Ακη με τα άμφιά του πάλι λατρευόμενο.
ΜΑΙΚΗΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου