ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Καθημερινές ιστορίες σπάνιων στιγμών 

ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Καποτε στο ταβερνείο του Σεραφείμ, βγαλμένο από άλλη πεντηκονταετία. Τρώμε και πίνουμε και μιλάμε μαζί  του για ύδατα, ανέμους και αλλα θαυμαστά. Γελάμε. Ο Σεραφείμ ξάφνου μου προσφέρει Φλεβάρη μήνα δυο εκπαγλου σκοτεινιας κατακόκκινα τριανταφυλλα. Είναι νύχτα, ο Σεραφείμ γελάει βροντερά με εκείνο το αβυσσαλέο   γέλιο και κόβει με το ψαλίδι σαν χορευτής θαυματοποιός δυο κατακόκκινα ρόδα. Τα τυλίγει σε ασημοχαρτο.  Είναι το δώρο μου απόψε. «Παρ’ τα»,μου λέει, μοσχομυρίζουν». 

Τα παιρνω σχεδόν με οδύνη. 

Τα ρόδα στο γυάλινο βαζάκι δίπλα στο νεροχύτη. Πλένω, ξεπλένω πιάτα  και τα θαυμάζω. Μελετώ την ώρα που θα μαραθούν προσεκτικά, μην τα πετάξω νωρίτερα κι έχουν ακόμα  ανθό  να προσφερουν…. Και καθώς περνούν οι μέρες, τα ρόδα αντέχουν και δεν μαραίνονται. Κι όταν επιτέλους ρίχνουν τα πέταλα δεν μου κάνει ξαφνου καρδιά να τα πετάξω. Κοιτάζω προσεκτικά. Αχά! Έχουν  βγάλει ρίζα!

Τα φυτεύω μαζί  στο γλαστράκι. Την άνοιξη τα βγάζω στον κήπο.  Μαζί στην ίδια γλάστρα. Περνάει ο πρώτος χρόνος. 

Τα μεταφυτεύω σε γλάστρα. Πάλι μαζί.. Μεγαλώνουν.

Περνάει ο δεύτερος χρόνος 

Την τριτη άνοιξη δίνει  το καθένα ένα λουλούδι . Μικρό, αδύναμο, φλογερό, σχεδόν μαύρο. Τα γιατροπορευω και τους μιλώ. «Μεγαλώστε, δώστε ύψος, λαβώστε τους πόνους, απλώστε μίσχους».  

Τον τέταρτο χρόνο τα δίνω στη γη.  Έτσι με τις ρίζες  σγκαλιασμενες. Αρχίζει η μάχη με το χώμα. Βαθαίνουν οι κλώνοι,  σχεδόν βογκάν, οργάζουν, πασχίζουν, ανθοφορουν…

Κι έρχεται εντέλει  ένα σήμερα. Μάης μήνας πάλι,  Μεγάλη Παρασκευή. Χαμένα  τα χρονια μου και το μέτρημα. Ταπεινωμενο το μυαλό στην αναμέτρηση με το χρόνο. Μόνο ο  κύκλος των εποχών παρών.  Κι  αυτά τα ρόδα να γκρεμίζουν  ξανά όλους τους γκρεμούς. 

Για μια στιγμή; 

Ναι, για μια στιγμή.

ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:  η αγάπη είναι ένα Μαζί  σπάνιων στιγμών.

ΓΔ