 |
| Γιάννης Γκόγκος* |
Οι πρώτοι άνθρωποι
Είμαι η Λίλιθ.
Το αφράτο χώμα
που μες στους
χωμάτινους μηρούς μου
σαν μέλι γλυκό
σε πόθησα.
Είσαι ο Αδάμ.
Το ξερό χώμα
που αρνήθηκε
την ανάδευση.
Δεν τόλμησες
να εισέλθεις
στις σπηλιές μου
τις υδάτινες.
Τώρα στεγνός
και με λειψό
πλευρό
με φαντάζεσαι
σαν υγρό δαίμονα.
Η κατάρα
του κήπου μας
ένα μείγμα
αόρατο.
Τα παιδιά
διχασμένα
στο φύλο τους.
Ποτέ Εύα
και πότε Αδάμ
οδηγούνται
στο άφυλο.
Η οικογένεια
Η μητέρα μου
είχε για κεφάλι
ένα ταψί .
Εκεί μέσα
της άρεζε
να μας ψήνει.
Συνήθως μας έκαιγε
πολύ ή μας άφηνε
εντελώς άψητους
ποτέ δεν μας κράτησε
στην σωστή θερμοκρασία.
Κάποτε
ο φούρνος
χάλασε.
Πέταξε το ταψί
και δεν ξανασχολήθηκε
μαζί μας.
Ο πατέρας είχε
για κεφάλι
έναν φάκελο.
Μεγάλο και
πολύχρωμο
μα που δεν έκλεινε.
Μια μέρα μισάνοιχτος
κατάφερε και
το έσκασε με την
πρωινή αλληλογραφία.
Έπειτα από πολλά
χρόνια σ’ έναν παρόμοιο
φάκελο μας ήρθε η είδηση
ότι απεβίωσε.
Ο αδελφός μου
είχε ένα
κεφάλι κόκκορα.
Ευθυτενής
με πολύχρωμη ουρά
και ένα κατακόκκινο λειρί.
Όμως βαρέθηκε
το κοτέτσι μας
και το έσκασε
για ένα μεγάλο
λιβάδι που δεν τον
ήξερε κανείς,
αλλά εκεί
ήταν ο μοναδικός
κόκορας.
Εγώ τα κατάφερα
και έγινα
σπουδαία ζωγράφος
αγαπημένο θέμα:
” Η οικογένεια”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου