Το σπίτι μου
Λημέρι μιας απάτης
Πλούσια σοδειά δακρύων
Θυσίασα πάνω στις πέτρες του
Να τρέχει χωρίς κεφάλι ο πετεινός
Το αίμα του να καίει τα σπλάχνα και το κεφάλι ο δήμιος να πετάει στο χάσμα
Ειπαν για να χτιστεί η ζωή γερή
Ζωή γιαπί
λέω εγώ
Κτίστες χρόνων που λάθεψαν
Ύβριν ελληνική θα αρμολογούν
Μεχρι το ύστατο κτίσμα
Το κορμί
Νέμεση του απήγανου προσδοκώ
Και ζωοτόκο φρύγανο φωσφόρου
Κι ας καεί ο σταχτοτσικνιας μες στις νεφελες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου