Μαχσά Αμινί,
σ’ ένα βουνό ψηλά
με κοτρώνες ματωμένες
και αγριολούλουδα που κλαίνε
σε θάψαμε
να ταΐζει το κορμί σου
την ερημιά του μέλλοντος
Καθώς όμως το όμορφο σώμα σου θα λιώνει και θα αυτοδιασπάται εις τα εξ ων συνετέθη
καθώς τα ωραία σου μάτια θα σβήνουν από κάθε προοπτική
χους εις χουν
και συ με παιδεμένη καρδιά θα βογκάς ακόμα με το φύσημα του πρώτου ανέμου
μην ξεχνάς
τα μαύρο σου μαλλί το κορακισιο ακόμα μακραίνει
όπως μακραίνει ο ποταμός στο διάβα της πλαγιάς
κι ας τον πετσόκοψαν
Εσύ πέθανες μα το μαλλί σου συνεχώς μακραίνει
Έτσι είναι η φύση του θανάτου
Να το, κοίτα
πέφτει βαρύ απ’ το βουνό
Θηρίο καταρράκτης
Όποιος νογάει γυμνός μέσα στο φως του θα λουστεί
Έτσι είναι η φύση της ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου