ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΗΛΙΑ ΚΕΦΑΛΑ

 

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ

Λέω γιὰ τὸ νερό:

Νὰ εἶναι ἀπὸ μέταλλο ἤ ὄχι;

Ὄχι; Τότε ποῦ βρίσκει δύναμη καὶ μὲ σηκώνει

Καὶ μὲ τσακίζει στὶς ἀκτές;

Νὰ εἶναι μήπως ἀπὸ σάρκα; Σίγουρα εἶναι

Ἀλλιῶς γιατὶ φωνάζει «ἂχ» καὶ «μὴ» κάθε ποὺ μπήγω

Τὸ μαχαίρι μου

Νὰ εἶναι πάλι ἀπὸ αἷμα; Δύσκολα λέω ὄχι

Γιατὶ ποῦ βρίσκει αὐτὸ τὸ ἄλικο καὶ βάφει

Τ’ ἀκροδάχτυλά του

Ἀλλὰ καὶ πάλι νὰ πεῖς δὲν εἶναι ἀπὸ κρασί;

Τόσα μεθύσια ἔκανε τοῦ ἥλιου

Στὰ φαρμακερὰ τοῦ Αὐγούστου μεσημέρια

Μοῦ φαίνεται ἔτσι ἁπλὰ πρέπει νὰ τὸ σκεφτῶ:

Ἀπ’ ὅλα εἶναι τὸ καθαρὸ νερὸ

Ἡ πιὸ μεγάλη θαλπωρὴ

Ἡ τελευταία ἐλπίδα τῶν πραγμάτων

Τὸ χῶμα ὁ ἀφρὸς ὁ ἄνεμος καὶ τὰ κεριὰ τῆς σπαραγγιᾶς

Καὶ τὰ νεροκολόκυθα

Ἀπὸ ὅλα εἶναι τὸ καθαρὸ νερὸ

Καὶ ἡ βροχὴ τῶν μπιζελιῶν καὶ ἡ ἀναπνοὴ τοῦ σίδερου

Καὶ ἡ μαύρη στέρνα τοῦ ἁλατιοῦ μὲ τὶς βαθιὲς χαράδρες

Καὶ αὐτὴ ἡ πικρὴ σταλαγματιὰ

Ποὺ στάζει μὲς στὰ μάτια μας

Καὶ ἡ νύχτα καὶ ἡ μέρα καὶ οἱ ἐποχὲς

Καὶ τὰ μοιρογνωμόνια τοῦ χρόνου

[Ἀπὸ τὴ συλλογή «Μεταλλαγή στο Άπροσδόκητο», 1982]