Κακομαθαινω τη ζωή
Και νομίζει ότι ο χρόνος είναι χορευτής και την κρατά στην αγκαλιά του
Κι ότι χορεύουν ταγκό
Ισως γιατί δε θέλω να την πληγώσω
Κι αυτήν κι όλα τα δικά της σκιερά μπαλκόνια
Και τα παιδια που τρέχουν στα βράχια ανάμεσα στις καπαριες
Και τις πρωινές βροχές του φθινοπώρου που μοσχοβολαν χώμα
Και τα σώματα που δονούνται από έρωτα την ίδια στιγμή
Με παράθυρο μισανοιχτο και την κουρτίνα να φέρνει αρωματα βροχής
Και τα ομορφα ματια
Με την κόρη γεμάτη θάλασσες της Ανδρου
Και τα τρανταχτά γέλια των φίλων
Όταν τσουγκρίζουν στην υγειά μας
Κακομαθαινω τη ζωή
Να ελπίζει στη διάρκεια
Δεν ξέρει ότι κάθε βραδυ δίνω ενέχυρο σε άθλιους τοκογλύφους
Ένα-ένα πολύτιμα διαμάντια δάκρυα
Αποθησαυρισμενα
δικά μου και της μάνας μου κι όλου μου του σογιού
Κερδίζοντας τι;
Μια στιγμή
Αυτή τη στιγμή που γράφω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου