17 Ιουνίου 201?
Τη χρονιά δεν τη θυμάται ακριβώς, αλλά σημασία έχει η εικόνα που δεν ξεθώριασε ακόμα. Τη βλέπει ολοζώντανη τη μέρα εκείνη, το ρίγος όταν τον είδε και τον αγκάλιασε χωρίς δεύτερη σκέψη. Έμαθε με τον καιρό να ονειρεύεται ελεύθερη, ελπίζοντας μυστικά ότι θα άνοιγε τα φτερά της για ξένα μέρη…
Πώς ξεπήδησε η παραπάνω ανάμνηση τόσα χρόνια μετά, δεν ξέρει ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι παρουσιάζει μια εκδοχή που κυμάτιζε κάποτε στις παρέες μέχρι που κάποτε θρυμματίστηκε στα βράχια… Στη συγκεκριμένη τοποθεσία, λέει, που είχε αλλάξει τρείς ταυτότητες σε μια 15ετία. Μπορούσε και να απαριθμήσει ακόμα στοιχεία κι αποδείξεις γύρω από την περιπέτεια της ζωής της.
Η αντιπαράθεση ύλης και πνεύματος έτσι όπως τα ορίζουν στη δύση δεν βοηθά τον άνθρωπο να εξελίξει την ψυχή του, την πιο βαριά και εύθραυστη κληρονομιά μας…
Αν μιλούσαν τα δέντρα, πόσες φορές είχε αναρωτηθεί παλιά, όταν ακόμη η αμμουδιά έμοιαζε απέραντη… κι οι κέδροι σκίαζαν το κάδρο. Και τότε ήταν σίγουρα 17 Ιουνίου.
Ποίημα ανέκδοτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου