Τωρα που το πέπλο της πίκρας μου ανασηκώθηκε , Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Τώρα που το πέπλο της πίκρας μου ανασηκώθηκε επιτέλους,
όπως διαλύονται τα κρύσταλλα μιας συνηθισμένης μέρας και μένει η νύχτα άντυτη
γυμνή από τις διαθλάσεις του φωτός και το στερέωμα βαθύ κυρτώνει κι αγκαλιάζει όλη τη σφαίρα του υαλωδους,
έτσι τώρα βλέπω όπως πάντα την ένιωθα την πίκρα όλου του κόσμου

Εγώ είμαι ένα γλυκό νεράντζι του κήπου μου κι η πίκρα κουταλάκι
Χορτάτος μένει πάντα ο χρόνος

Φορέθηκαν λοιπόν αραχνώδη τα ρούχα της ψεύτρας χαράς χρόνια και χρόνια
φασόν βιομηχανικές δαντέλες του συρμού
έγιναν πόλεις, δρόμοι, πλατειούλες, ζευγάρια αγκαλιασμένα, νυφικά ενώπιον θεού, παιδια κι εγγόνια, ασφάλεια ζωής κι επένδυση στο μέλλον, συνθήκες δηλαδή  μιας κοινοτοπίας
ποια
τα πέπλα της Μήδειας
τα δώρα της απάτης

Η Μήδεια τώρα φεύγει στο άρμα του ηλίου
και νύχτωσε
Χωρίς το πέπλο ο κόσμος λάμνει ωραίος
ακόμα πιο σκληρός
κι επιτέλους το βλέμμα ακονίζει τις διαδρομές της Άρκτου
κι ο Πολικός Αστέρας γκρεμίζει σιωπηλά το παρελθόν του
στο αβέβαιο μας μέλλον

Ήρθε ο καιρός λοιπόν να γνωριστούμε πάλι

Χαίρε θηρίο,
Χαίρετε ειδεχθή γεύματα,
Χαίρε ανδράποδο γονατισμένο σώμα,
όλα στο άδειο πρόσωπο αυτής της νύχτας
εδώ αναπαύεστε μες στ’ άστρα

(Μόνο ν’ αντέχεις τις κραυγές
παρηγοριά καμιά

όραση βάθους κι ακοή)

-Το ξημέρωμα θα φέρει πάλι μια Αφροδίτη μεταξωτή επάνω στο διάδημα της δόξας

να ιδούμε τότε ποιος θα φέγγει ζωντανός-