15 Ιουνίου 2014
Είναι τόσα πολλά που δεν τα χωράω
Ιστορικά κρυμμένα σε χρονοντούλαπα
Αλήθειες, σε κοινή θέα, ευάλωτα εκτεθειμένες
Κι ό,τι πάρει το μάτι σου, πήρε
Μια βόλτα στην παραλία, ένα καλημέρα
Όλο μου το ριζικό
Να μυρίσω τον βασιλικό, όπως επισκέπτομαι την αυλή ενός νοικοκυρεμένου σπιτιού
Και πού να πιάσεις τώρα τη φιλία, την αγάπη, τη συμπόνοια
Τις αγρύπνιες, τα θέλω και τα μη
Τις πανσέληνους που έχεις ζήσει στον φανταστικό σου γαλαξία
Εκεί όπου η αγάπη είναι το φόρεμα
Και το μουσκεμένο, γυμνό πόδι, χωμένο σε μια γούβα λάσπη
Φωτογραφίες ατέλειωτες περνάν από μπροστά μου την ώρα που παίρνω από το φούρνο ένα καρβέλι ψωμί
Μέχρι χωράφια, με το στάρι να λικνίζεται ψηλό κι αγουροπράσινο
Κι η θάλασσα, μέσα μου
-Άμα μ' ανοίξεις θάλασσα θα δεις-
Κι όσο αν την αγαπάω, σαν στάλα την μικραίνει το βλέμμα μου
Μια στεναχώρια, που έχει κύμα σήμερα και δε θα κολυμπήσω
Και κάθε τι, α, το κάθε τι, να σημαίνει τόσα, μα τόσα, πολλά, που τίποτα, μα τίποτα πια, να μη χωράω
Σκυφτή πάνω από το μικρό μου τίποτα, λοιπόν, το αφήνω να μου ψιθυρίζει μυστικά
Όσο το κάδρο
Όλο ζωντανεύει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου