ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ α’
Το Τραυλισμα της Φιλομήλας
Γριά μου αρχαία Ήρθες ανεπαίσθητα και ξαφνικά
Μέσα στου κόσμου μου τ’ άγρια και τα παράταιρα
Καρφί παλιό που σκούριασε στα σωθικά
Για σένα δεν έχουν τα λεξικά μου λήμμα
Με ήχο δικό σου δεν λαλεί ποτέ τραγούδι
Έχει πολλά «όχι άλλο» «φτάνει πια» και «μη»
Ένας αντίλαλος εικόνας που κακοτύχησε είναι
Το ριζικό της μη μαθευτεί ποτέ
Από κανέναν
Μόνο ένας μουγγός τραγουδιστής αν κάποτε την είδε την τραγούδησε
Ή ένα πουλί τραυλό
Μετά κανείς
Γεννήθηκες στον κόσμο παιδί τυφλό
Κορίτσι
Σχεδόν κουφή
Κι αρχισε άγρια η ζωή
Με ανταπόδοση οίκτο και αίμα
Ποιαν την εβίασε πατέρας
Ποιαν την πετάξαν νύχτα στα τσακίδια
Κι εκείνη ούρλιαζε με μία μη φωνή
Σε κενό αέρος και ζωής κενό
Χωρίς να καταφέρει να πεθάνει
Ήσουν μέσα μου εσύ ή εντός ήμουν εγώ;
Εννιά μήνες μετά
Γεννήθηκε ένα παιδί
Με τα σπάργανα το έθαψε ο πατέρας
Κι απέ κουβέντα πια καμία
Μόνο σιωπή μια φυλακή
Την αναγνώρισα τρόπον τινά
Τη μυστική σου τη φωτογραφία
Ήσουν πλέον αόμματη γριά
Γυμνή σκυφτή κι απρόσιτη
Μπήκα μέσα σου να σε χαιρετήσω
Κι έλιωσα στη γωνία σαν το κερί
Που κατατρώει το οξυγόνο μέχρι να καεί
Σεμνή Γριά μου μοίρα
Μια προσφυγιά χωρίς πατρίδα
Χριστός που δε θα αναστηθεί
Μάκρυνες τόσο από τον νόστο
Χωρίς το νόημα που φτερουγίζει στον απήγανο
Ή στο αργό του οργασμού λαμπάδιασμα
Τα δυο βυζιά σου εκατό χρονώ μωρού
Το σώμα σου οργωμένο από πηγμένες φλέβες
Τα άδεια μάτια σκισμένη μουσελίνα
Και τα χεράκια σου πουλιού φτερούγια που δεν πέταξαν
Μα τα λυπήθηκε ένα χελιδόνι
Μπορεί της Φιλομήλας κάποιος σύμμαχος
Κι ήρθε να τα συντρέξει
Έχτισε στις μασχάλες σου φωλιά
Και τα μαλλιά σου τα ‘λυσε να μακρύνουν ως του ποταμού την κοίτη
Κι αν το χειμώνα μένεις μόνη
Την κάθε άνοιξη γεμίζει ο κόρφος σου χελιδονοφωλιές
Κι ας σου πληγιάζουν τα μπρατσάκια τα νεογνά
Άλλο δεν έχω να σου πω
Χτένισε τώρα δυο κοχλίες τα μαλλιά σου σώμα βασανισμένο
Έρχεται χειμώνας
Γεωργία Δεληγιαννοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου