από το δικτυακό περιοδικό "περι ου"

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Δυο ποιήματα

Από την υπέρτατη μοναξιά γεννήθηκε η αγάπη,

όμως η αγάπη έχει τις πληγές της δημοκρατίας.

Κι εγώ είτε υπάρχω είτε δεν υπάρχω, το ίδιο είναι.

Η ζέστη θα είναι ζέστη ωσότου κουραστεί.

Ο χρόνος θα είναι χρόνος μόνο για όσο θα ζούμε.

Η βιασύνη ας είναι η τελευταία μας προτεραιότητα.

Όλοι θέλουμε να κάνουμε πολλά, αλλά κάνουμε λίγα.

Η τεμπελιά, τα εμπόδια και η έλλειψη χρόνου είναι η αιτία.

Ας είμαστε όμως ευχαριστημένοι, με όσα κάναμε.

Βότανα βάζω σε ζεστό νερό και πίνω.

Στο χέρι μου βιβλίο και διαβάζω.

Έτσι την μοναξιά μου σβήνω.

Έχω την πόρτα μου κλειστή και την καρδιά μου ανοιχτή.

Ακούω ράδιο παράδεισο και γράφω στίχους

στους τοίχους του μυαλού μου.

Ακούω ήχους μακρινούς και ακαθόριστους.

Δεν ξέρω του μισθού μου τ’ ακαθάριστα.

Της σκέψης μου κάποιο γρανάζι κάνει νάζι,

μα δεν μπορεί να μη μου επιτρέπει

να προχωρήσω, την ώρα που ο χρόνος τρέχει.

Στο μυαλό μου δεν υπάρχουν ζώνες γκρίζες .

Τα νησιά μου έχουν ρίζες δυνατές.