Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου για τον Τελλο Άγρα

ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ

Τα περιστέρια ένα πρωί δεν είχανε χαρά
ήταν στην στέγη ενός σπιτιού και κλαίγανε
και στο διαβάτη λέγανε:


Αλίμονο που χάσαμε δύο ανήσυχα φτερά!
Να μην τα πήρε ο άνεμος; Μην ξαποσταίνουν κάπου;
Μην έπεσαν στη γης;

Τ' αδέρφι μας δεν φαίνεται και τώρα πως θα πάμε;
Άσπρο καράβι , όλα μαζί , στον αέρα της αυγής;
Κι ένας μικρός κορυδαλλός τραγούδησε απ' το ύψος.
Να μην το περιμένετε , τι δεν θα ξαναρθή .
Πολύν καιρό εχάρηκεν αξένοιαστο μαζί σας,
μα ήρθεν η ώρα της οργής, η ώρα να υψωθή.
Περιστεράκι μια βραδυά κοιμήθηκ' αυτού κάτου,
και την αυγή εξύπνησε αητός.
Έχετε γειά ! Πήγε ψηλά κι ευφραίνει
τα ματωμένα του φτερά στη βρύση του φωτός


Το δανείστηκα από τη Μηχανή του Χρόνου , όπου και  η αφήγηση του ηρωικού βίου του Τελλου Άγρα : http://www.mixanitouxronou.gr/tellos-agras-o-makedonomachos-pou-parakouse-tis-entoles-ke-estise-antartiko-mesa-ston-valto-ton-giannitson-enepnefse-tin-antistasi-otan-voulgari-komitatzides-ton-epiasan-me-prodosia-ke-ton-kremasan/