«Ο γάτος και η σελήνη», William Butler Yeats

Από το catisart

 

 

Ο γάτος και η σελήνη

Ο γάτος τριγυρνούσε ΄δώ κι εκεί
Και η σελήνη στριφογύριζε σα σβούρα,
Κι ο πιο δικός της συγγενής
Ο σιγανός ο γάτος, πάνω κοίταξε.
Ο μαύρος Μιναλούς κοίταξε τη σελήνη,
Και πλάνης λυπημένος καθώς ήταν,
Το καθαρό αργυρό φως στον ουρανό
Ξεσήκωσε το ζωντανό του αίμα.
Τρέχει μες στο χορτάρι ο Μιναλούς
Σηκώνοντας τα μαλακά του πόδια.
Θες να χορέψεις Μιναλούς, χορεύεις;
Όταν δυο τόσο ταιριαστοί συναντηθούν,
Τι πιο καλό από ένα κάλεσμα χορού;
Ίσως να μάθει κι η σελήνη,
Από συρμούς βαριεστημένη,
Νέα στροφή χορού.
Κυλιέται στο χορτάρι ο Μιναλούς
Εδώ κι εκεί σε σεληνόφωτη μεριά
Κι η ιερή σελήνη από ψηλά,
Έχει αλλάξει φάση.
Να το γνωρίζει ο Μιναλούς ότι οι κόρες
των ματιών του συνεχώς θ’ αλλάζουν,
Από ολόγιομες μισές
Από μισές γεμάτες;
Κυλιέται στο χορτάρι ο Μιναλούς
Μόνος, σημαντικός και φωτισμένος
Κοιτάζει τη σελήνη όπως αλλάζει
αλλάζοντας στα μάτια του ματιά.

William Butler Yeats

Μετ. Μάρω Παπαδημητρίου

(Yeats Selected poetry, Pan Books 1974)