Μυρσίνη Γκανά

*
Μαζί σου μόνο
φοράω το δικό μου δέρμα.

*
Λέγε με Πηνελόπη
μέρα τη μέρα
υφαίνω
ξηλώνω
το σώμα μου.
Πού να ’ξερα
ότι ο νοσταλγός που μου συστήθηκε
ως Οδυσσέας
ήταν στ’ αλήθεια ο Κανένας.

*
Ό,τι σου ζήτησα παιδί,
Θεέ,
δεν το ’κανες.
Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα.
Τώρα ξέρω: δεν μπορείς.
Ανοίγω το βήμα μου
τις Κυριακές
όταν περνάω μπροστά
από τους τρούλους σου,
να μη με δεις
που το ψωμάκι
το επιούσιο
το βρίσκω
σε άλλο φούρνο.

(Τα πέρα μέρη, Μελάνι, 2017)

δάνειο από τη σελίδα φβ του ποιητή Θανάση Μαρκόπουλου