Το τραγούδι της Μαργαρίτας, από τον Φάουστ του Γκαίτε

ή ένας ύμνος στην άνευ ορίων και όρων αγάπη

το μοναδικό όπλο εξανθρωπισμού

(με τη συνέργεια, βεβαίως, του Σκότους)

... 
Γ.Δ.

Μαργαρίτα

(μονάχη στο ροδάνι της)

Η ησυχία μου πάει

βαριά μου είναι η καρδιά

δεν την ξαναβρίσκω

ποτέ, ποτέ μου πια.

Σαν δεν είναι μαζί μου

χάρος είν’  η ζωή μου,

όλη γύρω  η πλάση

σαν να μου ΄χει χολιάσει.

Η ησυχία μου πάει

βαριά μου είναι η καρδιά

δεν την ξαναβρίσκω

ποτέ, ποτέ μου πια.

Αυτόν στο παραθύρι

να βγω μονάχα βγαίνω,

έξω στο δρόμο μόνο

γι’  αυτόν πηγαίνω.

Το αγέρωχό του βήμα

το ευγενικό κορμί

και το χαμόγελό του

και της ματιάς η ορμή.

Κι η μαγεμένη βρύση

που τρέχει απ’  τη μιλιά του

κι όπως το χέρι σφίγγει

και, αχ, το φίλημά του.

Η ησυχία μου πάει

βαριά μου είναι η καρδιά

δεν την ξαναβρίσκω

ποτέ, ποτέ μου πια.

Το στήθος μου σε κείνον

να ορμήσει λαχταρά,

αχ, να μπορούσα πάντα

να τον κρατώ σφιχτά.

Και όσο, όσο θέλω

γλυκά να τον φιλώ,

και μέσα στα φιλιά του

να σβήσω, να χαθώ!

από τη μετάφραση του Κ. Χατζόπουλου

(εκδόσεις Γκοβόστης)