ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ
Με κούρασαν οι δρόμοι χωρίς φώτα
Τα δάκρυα που ντρέπονται και μένουν
και ματώνουν τα μάτια.
Θυμάμαι όταν τους συνάντησα καιρό πριν
Η απουσία τους μου ξεφλουδίζει το δέρμα
...λέγαμε λέξεις αλλονών
Κάτι σαν παιδιά της ασφάλτου.
Χωρίζαμε τους εφιάλτες μας
Δοκιμάζαμε προβλέψεις
Τα βιβλία......
τι να σου κάνουν τα βιβλία;
Όταν τρώμε χώρια
κι ονειρευόμαστε μαζί.
Που και που τα φώτα χρειάζονται
Για παράδειγμα,
χτες μια πεταλούδα αυτόν τον κατακρεούργησε
-έτσι λένε-
κανείς δεν είδε ακριβώς.
Κανείς γιατρός δεν βρήκε τα σωστά λόγια
Κανείς δεν συνέλαβε την πεταλούδα
‘‘ζουν τόσο λίγο’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου