ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ: μικρών ανθολόγηση

            Αυτό το θαύμα της γλώσσας
   
Οι ανθισμένες μυγδαλιές του Φεβρουαρίου
και τα ζεστά κάστανα των φιλιών σου.
                      .............


Ο αέρας, ο αέρας τα πήρε όλα
και άφησε ένα κατακάθι μνήμης
μια λάσπη στο μυαλό.
                     ..............


Οι αποθήκες των ονείρων μου 
είναι πάντα γεμάτες χώμα.
                     .............


Έπεσες σε κενό ανθρώπου.
Προσδέσου.
                    ..............


Το μπαλωμένο ρούχο
έχει κάτι από την αιωνιότητα του εφήμερου.
                    ..............


Μια μαύρη γραμμή μας χωρίζει
από το λευκό χαρτί.
                   ..............


Ένα φρούτο κύλησε στο δρόμο.
Ψάχνει για χώμα,
για να σαπίσει ήρεμα.
                   ..............


Το κουκούτσι της ροδακινιάς
μπορεί να γίνει δέντρο
και μια Παρασκευή να μοσκοβολά
έξω από το παράθυρο όπως τα μάτια σου.
                  ...............


Ο τρύπιος ουρανός.
Τα τρύπια δίχτυα του Θεού
για να περνάνε τα ψάρια ελεύθερα.
Ο παλιός καιρός ανθοφορεί.
                 ...............


Τι ανηφόρες που έχει ο θάνατος.
Τι ξερά τοπία, τι μαύρα ποτάμι,
τι χιόνια.
Όμως όσο πλησιάζουμε ανηπόδητοι
στον παράδεισο, βλέπουμε τα πρώτα αμπέλια
και ξεχνιούνται όλα - έλεγε ένα παιδί 
σε ένα άλλο.
                ...............


Το παλιό ρούχο έχει τη χάρη του.
Κρύβει παγίδες.
Ξέρει πολλά.
Ο σημερινός σκουριάζει.
                ...............


Μόνο λίγα χορταράκια
με τον κυματισμό τους
αντιστέκονται στον καιρό.
                ...............


Τι θα πει ομοιοκαταληξία του χρόνου;
Να, όπως το μαύρο μπαίνει στο λευκό,
και το αντίθετο.
Ή όπως το κόκκινο (ξυράφι)
κόβει την κλωστή της φωνής σου.
                 ...............


Το μικρό, το ελάχιστο, η τελεία.
Είναι το μαύρο που μας σκεπάζει και μας ενώνει.
                 ...............


Αχ, σκόνη θα γίνουμε όλοι.
Και πώς θα σε βρω
στο λαβύρινθο του Παράδεισου.
                 ...............


Τη μουσική την ακούω με το σώμα.
Σαν να είναι κάθε μέρα 
Μεγάλη Εβδομάδα.
                 ...............            
           
            Επίμετρο
        
        Υστερόγραφο
Ένα σώμα είναι κι αυτό, 
τι να προλάβει. Μια θύελλα,
μια ηρεμία, έρχεται η στιγμή
που στομώνει. Βρίσκει μουσική
όταν κοιμάται στην έρημο ενός
άλλου σώματος και η άμμος
ενώνεται με τον ουρανό.

από τη συλλογή 

ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

εκδόσεις Κέδρος