ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ OIKONOMIA

Αποφάσισα να κάνω, όπως όλοι, κι εγώ οικονομία. Τέρμα τα ρυπογόνα καύσιμα. Θα λειτουργώ με ηλιακή ενέργεια!

Αρχίζω πρώτα – πρώτα από τα λόγια. Εδώ θα κάνω περιορισμό παραγωγής. Με προσοχή να φεύγουν από το έρκος των οδόντων ξεδιαλεγμένες οι λέξεις. Όσο μπορώ. Όχι μόνο για να περιορίσω την κατανάλωση του έσω ρεύματος, άλλωστε γι’ αυτό ακόμα δε φορολογούμαι, αλλά και για να ασκούμαι στον αυτοέλεγχο.

Δεύτερον: θα παίρνω συναισθήματα κατευθείαν από τον ήλιο. Τέρμα τα ηλεκτρικά καλώδια και οι διαρροές. Τέρμα οι γεωπαθογόνες ζώνες. Το Κερατσίνι μου θα γίνει μουσείο!

«Και τι θα απογίνεις, μωρό μου, του χρόνου το χειμώνα; Πώς θα χεις ζεστασιά στην καρδούλα σου;», θα με ρωτήσει Κάποιος.

«Ε, δεν πειράζει! Θα φυλλοβολώ κι εγώ όπως αυτά τα ωραία δέντρα. Θα μένω στα βαθιά, στα ζωτικά ριζώματα. Όπως ο πλάτανος. Πέθανε ποτέ κανείς πλάτανος το χειμώνα από έλλειψη ηλίου;»

Τρίτον: θα δημιουργήσω το δικό μου αιολικό πάρκο στο κεφάλι μου, να παίρνει ο αέρας τις σκέψεις και να τις φουρφουρίζει και το νου να τον κάνει ρόδα.

«Είσαι τρελή;», θα ξαναπεί ο Κάποιος. «Άμα γυρίζει συνέχεια το κεφαλάκι σου θα έχεις ναυτία κι εμετούς και θα σε τρέχουμε για μαγνητικές εγκεφάλου».

«Μπα; Μήπως η γη δε γυρίζει συνέχεια; Γιατί δε διαμαρτύρεσαι για το 'γύρω - γύρω όλοι' της γης; Και στο κάτω – κάτω, εσύ, Κάποιε, τι πρόβλημα έχεις με τη ζάλη; Σου καλαρέσει όταν πίνεις το κρασάκι σου!»

«Τι άνθρωπος είσαι εσύ!», θα πει ο Κάποιος πριν ξεκουμπιστεί νευριασμένος. «Όπως σε συμφέρει τα γυρίζεις κάθε φορά. Δε θα χάσω άλλο το χρόνο μου μαζί σου! Φεύγω!»

«Στα τσακίδια!»

Αφού θα έχω ξεφορτωθεί και τις περιττές συζητήσεις, σημαντικό κεφάλαιο κι αυτό αλόγιστης σπατάλης, θα κορφολογήσω τις φασκομηλιές μου και θα μείνω να ατενίζω τ’ άστρα. Δε θα φυσάει πια κι ο νους καθαρός σαν καλοκαιρινή βραδιά θα με ξανοίγει στο στερέωμα. Μαζί μου όμως ας έχω και τον έρωτά μου τον καλό, γιατί η σοδειά είναι να τη μοιράζεσαι. Γιατί, χωρίς έρωτα, πώς να ανατριχιάσει η φιλότης;

Αρκετά με τα όνειρα.

Στον ξύπνο μου ομνύω στο νερό. Φιλώ το χώμα ακόμα, όπως τότε μικρή, κι ακολουθώ το βλέμμα του πανσέ στο φως. Δύσκολες όλες οι άλλες όψεις.

Τα χρέη.

Το κύμα της οργής.

Ο δόλος, η απάτη.

Η αδικία.

Η βλακεία.
Η εκμετάλλευση.

Παρ’ όλα αυτά ο κύκλος, επιτέλους, ολοκληρώνει την τροχιά του. Βαρύς ο κόσμος που προκύπτει, αλλά παρουσιάζει τώρα ολόκληρο ένα πρόσωπο, αποκαλύπτει εαυτόν. Κι έτσι μπορείς να τον δεις καταπρόσωπο, να μετα-νοήσεις, να εναντιωθείς, να μαχηθείς, σιγά – σιγά στο μηδέν του σπόρου να χωθείς: η οικονομία είναι μια άρση στην πραγματικότητα που πηγάζει από μέσα. Τα γεγονότα που ζούμε μας αναγκάζουν να το δούμε αυτό κι ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Είμαστε στο μηδέν του σπόρου κι αυτή είναι μια ελπιδοφόρα αγωνία.

Αλλαγή δεν υπάρχει έξωθεν. Αυτή την απάτη τη ζήσαμε και την καταλάβαμε βαθιά (;)...
jiagogina