Τηλεφωνώντας στη Μιράντα

 

Αφιερωμένο στην  ποιήτρια Μιράντα Ποτηριάδου 

Τηλεφωνώντας στη Μιράντα 

Μου φεύγει απ’ το χέρι το κινητό 

Σε παίρνω κατά λάθος και το κλείνω αμέσως 

Δεν υπάρχει λόγος να ακούσω  

αυτή τη νότα Λα με την διακοπτόμενο  υπνωτιστικό ίσον 

Περίμενε θα το σηκώσει που λέει 

Είναι στο μπάνιο 

Ή τρέχει απ’ την κουζίνα στο σαλόνι 

Ή ποτίζει τα λουλούδια της στον κήπο 

Ή γράφει ένα ποίημα και δεν μπορεί θα σε πάρει αργότερα 

Έβαφες τα μαλλιά σου κόκκινα 

Και τη φωνή σου γαλάζια του ψίθυρου 

Μα ήταν πολύ βραχνή απ’ τα καπνίσματα, είχε συχνά ρινίσματα κασσίτερου 

Κι έτσι η λέξη αγάπη μου αποζητούσε απάγκιο για σκυλιά δαρμένα μέσα σε σκουριασμένα συνεργεία 

Κι εκεί που λες όλα είναι νεκρά 

Ξέφευγε απ’ τα ερείπια μ’ ένα κορίτσι 

Πεντάχρονο ανυπεράσπιστο   άνθος ροδακινιάς

κι έτρεχε πέρα στην πλαγιά 

Καταπάνω στον γαλανό το  Λαύριο 

Και μ’ έναν πήδο  καβάλαγε το ανήμερο μελτέμι

ξεπόρτιζε απ’ τη ζωή 

Να ενηλικιωθεί στον ουρανό 

Αυτό το τηλέφωνο λοιπόν

Έχει και τα μηνύματά μας 

Μοιράσματα  ανάμεσα σε γάτες σκυλάκια κουτάβια ελαφάκια  σ’ ένα τι κάνεις  είμαι καλά, σ’ ένα αγάπη μου, ένα πονάω, σ’ ένα θα έρθω αύριο, σ’ ένα δεν  ήρθα, κυρίως όμως ποιήματα

 

Αυτά που σ’ αγάπησαν κι αγάπησες 

Αυτά που σου λείψαν και μου λείπεις 

Αυτά που δεν έχουν λόγο γιατί δεν γράφτηκαν ποτέ 

Ανάγνωσμα  φωτογράφου ιδιότροπου 

Που όλα τα δείχνει  αληθινά κι ας είναι ψέματα 

Κι όλα τα μαύρα τα λευκαίνει ανεστραμμένα 

Πες μου τώρα ποιο χρώμα σου αρέσει πιο πολύ; 

Πώς τραγουδιέται το άλικο στη γλώσσα των πουλιών ; 

29/9/23

Jiagogina