Συνομιλία με δύο κυρίες, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

 

Συνομιλία με δυο κυρίες 

-Μίλα μου, Βουκαμβίλια , πες μου Μιμόζα... Γιατί το φως σας γνέθει μες στο χειμώνα πάλι ομορφιά; Είναι το φως σας ύφασμα; Τις ίνες ποιος υφαίνει έτσι πυκνά κι έτσι αραιά; Κι απέ, γιατί γνέθουνε τόσο πόνο τα ανθρώπινα και συνεχώς ματώνουν;

(Μικρή σιωπή. Μετά ακούγονται χάχανα)

 -Πάλι τα ίδια! Χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια! 

(Μεταξύ τους τώρα κάτι ψιθυρίζουν, νομίζω λίγο με περιγελάν)

- Βρε Φιλενάδα,
τίποτα δεν νογάς;
Όλο δακρύζεις και πονάς!
Το φως δεν είναι περατό.

Είναι ρουμπίνι, είναι σπαθί,
Είναι ένα γέρικο κορμί
Είναι ο μισχος που κρατώ

Και μες στο χρώμα που αγαπάς
Στο χώμα που ποδοπατάς
Ποίημα το φως σε κατοικεί
Με μια ριπή, σε μιά Στιγμή»

(Πάλι γέλια. Το ‘χουν ρίξει στο τραγούδι!)