άγριος κήπος

Ο άγριος κήπος είναι πάντα κήπος μοναξιάς. Θεριεύει στο κενό ανάμεσα στους χτύπους. Δικά του μόνο κλωνάρια βυθίζονται στον κοσμικό χορό.
Αν σκαρφαλώνοντας στον ψηλότερο κλώνο δεν σε λουφάξει ο τρόμος
αρπάζεσαι από βαθύ κενό
Και λάμνεις μόνος στη σιωπή, σε χαραμάδες θάλασσας μες στο νεφέλωμα της Γάτας
Ή βρίσκεσαι κρυμμένο κάπου θήραμα στο δάσος του Ωρίωνα

Αυτό που απομένει είσαι εσύ, αν απομένει κάτι
Αφουγκράσου να δεις ποιο διηνεκές του σώματος θάλπει την τόση μοναξιά
Κι άφησέ να μαϊνάρει εκείνη αυτό το μη ταξίδι.

Κάτω ο κήπος περατός. Πάνω τα ρήγματα του απέραντου
Κι ανάμεσα εσύ που ξέρεις πια πώς ρόδισε το νύχι του πάνθηρα
τι κόσμους ξεντύνει της γλαύκας το βλεφάρισμα
πώς στροβιλίζει ο Κρόνος τα αποπαίδια του
εσύ
που δε θυμάσαι το όνομά σου
όμως θυμάσαι το Χορό των βραχιολιών της Μαίας
εσύ
που πληρώνεις με συνέπεια φόρο ύπαρξης και δίδακτρα ψηλά της όρθιας στάσης

μπορείς να αποχαιρετήσεις, σύντροφέ μου, τα χρυσά βραχιόλια κι όλη τη λύπη που έκανες χορό

Μα να θυμάσαι πάντα, έρμα σου ο κήπος, έρμα σου η μοναξιά του
έρμα σου τα άστρα

Μην αντιβλέψεις

το χώμα τους η γη σου

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου