Αυτό που ξέρει η κερασιά εγώ αγνοώ
της λεμονιάς δεν έμαθα τη γλώσσα
μπορώ ακόμα όμως όσο κι αν γερνώ
να επιστρέφω πίσω χρόνια τόσα
στο περιβόλι μου το πατρικό...
Να σου στολίσω με κεράσια τα μαλλιά
σαν τότε που με δρασκελιές πηδούσες το παρτέρι
και σκαρφαλώναμε μαζί στη γέρικη βερυκοκιά
και τα τζιτζίκια πιάναμε μονάχα μ΄ένα χέρι
Κι αυτό που ξέρει o καιρός εγώ αγνοώ
σαν άγρια τριανταφυλλιά με πνίγει
εκείνη που σκαρφάλωνε στο φράχτη τον ψηλό
και τα όνειρά μου τώρα πια τυλίγει
στο περιβόλι μου το πατρικό
Ξανά να σου στολίσω με κεράσια τα μαλλιά
σαν τότε που με δρασκελιές πηδούσες το παρτέρι
και σκαρφαλώναμε μαζί στη γέρικη βερυκοκιά
και τα τζιτζίκια πιάναμε μονάχα μ΄ένα χέρι
Κι αυτό που ξέρει η κερασιά εγώ αγνοώ
της λεμονιάς τα δίφορα τα κλώνια
ο κόσμος χάνεται τρεχούμενο νερό
μα εγώ ξυπόλυτη πατάω ακόμα
στο περιβόλι μου το πατρικό
Γ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου