Το γιασεμί, ο ποιητής κι ο τροβαδούρος

Είτε βραδιάζει

είτε φέγγει

μένει λευκό

το γιασεμί.

Γιώργος Σεφέρης 

.-.-.-.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή

κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,

και ξαναβλέπεις το φως,

σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.

Κι ένας αέρας ζεστός

γιασεμιά φορτωμένος,

φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί

κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί

και δε σου κάνει κανείς

κι όπως γυρεύεις να βρεις

λίγο λευκό να πιαστείς

γιασεμί στο σκοτάδι

σαν άστρο ανάβει.

Λευκό μου γιασεμί

μη νυχτώσεις.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,

μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,

που μου θυμίζει στιγμές

από παλιές μου ζωές

και ένας αέρας ζεστός

γιασεμιά φορτωμένος,

φυσάει βουρκωμένος

Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις...

Παναγιώτης Καλατζόπουλος, Μιχάλης Γκανάς

.-.-.-.

Το γιασεμί στην πόρτα σου
γιασεμί μου
κ’ ήρθα να το κλαδέψω
ωχ γιαβρί μου
Και νόμισε η μάνα σου
γιασεμί μου
πως ήρθα να σε κλέψω
ωχ γιαβρί μου
Αυτά τα μάτια τα γλυκά
γιασεμί μου
τα φρύθκια τα μεγάλα
ωχ γιαβρί μου
Με κάμαμε κι αρνήθηκα
γιασεμί μου.
Της μάνας μου το γάλα
ωχ γιαβρί μου

Παραδοσιακό Κύπρου

.-.-.-.-. 

Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί
κι η γη αναστατωμένη

κι είναι το Σάββατο χλωμό, πολύ χλωμό 
σαν κάτι που πεθαίνει

Κι ήρθες εσύ με τα παλιά
τα ρούχα τα τριμμένα

και με ρωτάς τι να `γινε

η αγάπη αυτή που είχα για σένα

Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί
κι ο ουρανός λιβάνι

και λες πως ήρθε η στιγμή, πικρή στιγμή 
ο κόσμος να πεθάνει

Γίναν τα μάτια σου βαθιά
και οι θάλασσες μεγάλες

μου πήραν όλες τις χαρές

κι όμως χαρές δεν 'φέραν άλλες

Μάνος Χατζιδάκις, Μιχάλης Μπουρμπούλης

.-.-.-.-.

Στων ραντεβού την ερημιά

στα μακρινά καφενεδάκια

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

που μας πουλάνε τα παιδάκια

μαθαίνουν τόσα μυστικά

που όταν χωρίζει κάθε ταίρι

μπαίνουν στον κόρφο βιαστικά

μην παραπέσουν ξαφνικά

σ’ ενός αδιάκριτου το χέρι

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

λένε στα ξέγνοιαστα ζευγάρια

που απ’ τις αγάπες τους καμιά

ποτέ δε ζει πολλά φεγγάρια

κι έχει μια μόνη ασχημιά

ο έρως που όλους περιπαίζει

πως για μια νέα γνωριμιά

τα τελευταία γιασεμιά

ξεχνιούνται πάνω στο τραπέζι

Και τα δικά μας γιασεμιά

στο τελευταίο καυγαδάκι

χωρίς συγκίνηση καμιά

τ’ άφησες στο καφενεδάκι

Κρυφά από σένα,τρυφερά

εγώ τα μάζεψα,κυρία

και από ένα φάκελο ξερά

μου λένε τώρα θλιβερά

τη σύντομή μας ιστορία

Αττίκ