Ὅταν βαθύς χειμώνας ἔρθει στρατιώτης
νά κυριεύσει τή μορφή σου στόν καθρέφτη,
ἡ λαμπερή περιβολή σου, ἡ νεότης,
τώρα περίβλεπτη, θά ἔχει γίνει ξέφτι.
Κι ἄν σε ρωτήσουνε, ποῦ πῆγε τέτοιο κάλλος
κι ὁ θησυρός τῶν σφριγηλῶν σου ἡμερῶν,
θά ᾽ναι ντροπή, μάταιος ἔπαινος, ἡ ἅλως
νά λές πώς λάμπει τῶν φθαρμένων σου ματιῶν.
Πόσο λοιπόν πιό αξιέπαινη ἡ χρήση
τῆς ὀμορφιᾶς σου ἄν τούς πεῖς, "Εἶναι δικό μου
αὐτό τό ὄμορφο παιδί πού θά μέ ἀθροίσει",
ἡ ὀμορφιά σου νά κριθεῖ διά κληρονόμου.
Νά ξαναγίνεσαι γερνώντας, καί να σφύζει
δικό σου αἷμα μές στό κρύο πού θ᾽ἀρχίζει.
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
25 Σονέτα
μετάφραση Διονύση Καψάλη
εκδόσεις Άγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου