Αγαπητή μου (μπορώ να σε λέω έτσι;), Πατερίτσα,
Για πολύ καιρό ήσουν στήριγμά μου... Ήσουν ο μόνος τρόπος που είχα να περπατάω και να στέκομαι. Χωρίς εσένα η κορμοστασιά μου ήταν ανύπαρκτη. Έγινες τρόπον τινα προέκταση του σώματος μου, της ύπαρξής μου.
Να πω ότι σε αγάπησα; ψέματα θα πω.... Όμως αυτή τη στιγμή σου έχω μια συμπάθεια γιατί σε αφήνω μοναχή σου, έστω για λίγο... Θα σε πιάσω πάλι σύντομα, ελπίζω όχι για πολύ καιρό αυτή τη φορά. Ο χειμώνας που περάσαμε μαζί ήταν μεγάλος και κρύος. Αλλά σου χρωστώ ευγνωμοσύνη που άντεξες τοσο βάρος. Τώρα κάτσε να απολαύσεις αυτό το όμορφο ροδάκινο του κήπου μας. Μόνο του το δεντράκι αποφάσισε και βγήκε. Βέβαια, μαζί το ποτίζαμε... τουλάχιστον αυτόν τον ατελείωτο τελευταίο χρόνο ... Οπότε, σου αξίζει η καλή παρέα. Το τρώω κι εσύ με βλέπεις; Εντάξει; Είναι γλυκό, είναι μέλι, είναι ένα αυθαίρετο μικρό ροδάκινο ενός δέντρου που γεννήθηκε σε γλάστρα. Χωρίς άδεια, χωρίς σχέδιο, χωρίς προδιαγραφές... Καταδικασμένο το έλεγες να μαραγκιάσει. Κι όμως είναι ένας γλυκός ακμαίος καρπός.
Είδες περίεργη που είναι η φύση; Και πώς της αρέσει να κρύβεται....
Γεωργία Δεληγιαννοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου