Ο Γάτος μου ο Άσσος και το αγαπητικό Όνομα

Με τον  Γάτο μου τον Άσσο γνωριστήκαμε πριν 8 χρόνια. Εμφανίστηκε από το πουθενά ένα πρωί, φορούσε ένα γαλάζιο λουράκι κι άρχισε να κλαίει γοερά, εκεί ψηλά καθισμένος, στην παλιά δεξαμενή του νερού. Νόμισα ότι από κάπου είχε φύγει, ότι θα τον αναζητούσαν,  τον περιμάζεψα, τον τάισα και τον χάιδεψα, έβγαλα αφίσα τριγύρω στη γειτονιά με τη φωτογραφία του, ελπίζοντας ότι θα τον βρουν οι δικοί του.  Αλλά κανείς δεν τον αναζήτησε ποτέ. Έτσι έγινε γάτος μας. Μία από τις πολλές γάτες που έχουμε. 

Ο Άσσος είναι άσπρος και ευγενικός. Είναι ένας Άσπρος Ευγενικός Άσσος. Τον βάφτισα έτσι, κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Ποτέ δεν ξέρω γιατί ονοματίζω μια γάτα με ένα όνομα...  Μου έρχεται ξαφνικά το όνομα στο στόμα, σαν να υπήρχε από πάντα και περίμενε να γίνει ήχος μέσα από μένα. Έτσι, έχω δώσει ονόματα σε πολλές γάτες στη ζωή μου μέχρι τώρα. Όλες τις έχω αγαπήσει μοναδικά και αποκλειστικά. Δεν έχει σημασία που οι γάτες της ζωής μου ήταν και είναι πολλές. Στην κάθε μια ανήκει το προνόμιο μιας μοναδικής αγάπης κι ενός μοναδικού ονόματος. Έτσι κι ο Άσσος. Έχει ένα μοναδικό όνομα, που κανείς άλλος γάτος μου δεν είχε μέχρι τώρα ούτε και θα το αποκτήσει στο μέλλον. Είναι το δικό του όνομα, το όνομα της αγάπης μου προς αυτόν. Το όνομά του είναι μια ποιητική πράξη.

Μα,  θα μου πείτε,  δεν συμβαίνει έτσι  στα ανθρώπινα. Υπάρχουν πολλές Μαρίες, Ελένες, Χρήστοι και Γιάννηδες, και Ιάκωβοι και Κωνσταντίνοι. Ναι, αλλά Αυτός που αγαπάς είναι Ένας! Και μέσα σου το όνομά του είναι μοναδικό, ακόμα κι αν δίπλα υπάρχει και κάποιος άλλος με το ίδιο όνομα. Δεν μπερδεύεσαι ποτέ ανάμεσα στους δύο. Το Όνομα του Αγαπημένου σου είναι μέσα σου μοναδικό, χρωματισμένο με τα ιδιαίτερα συστατικά της αγάπης σου  προς Αυτόν. Και μάλιστα, όταν το όνομα κληροδοτείται από παππούδες και γιαγιάδες στα εγγόνια, αποκτά μια διπλή δυναμική αγάπης, που δεν είναι η επανάκληση αλλά η μνημόνευση.

Θέλω να πω, η αγάπη μας για τον Άλλον αναζητά Όνομα. Και το όνομα που σχηματίζουμε μέσα μας για κάποιον συνιστά έναρθρη  σχέση ακατάλυτη... 

Το ίδιο και στον Έρωτα.  Η προσφώνηση του Εραστή ή της Ερωμένης σχηματίζει ένα μοναδικό Όνομα που μόνο σε αυτόν - αυτήν  δικαιωματικά ανήκει. Ακόμα κι όταν ο Έρωτας καταλύεται το Όνομα παραμένει. Δεν το σβήνει ο χωρισμός. Αχρηστεύεται μεν, αλλά φυλάσσεται διά παντός στα σεντούκια της μνήμης κι ας μην χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά. Μα θα μου πείτε πάλι, όλοι οι ερωτευμένοι φωνάζουν ο ένας τον άλλον "αγάπη μου". Ε, ναι, αυτό είναι ένα από τα όρια του λόγου... Γιατί ο καθένας έχει μια δική του εικόνα της Αγάπης "Του", ασχέτως αν αυτή δεν διακρίνεται στην κοινή  λέξη... Η εικόνα αυτή είναι μοναδική και αναντικατάστατη. Κι αυτή ακριβώς η ιδιότητά της είναι που την κάνει κοινότοπη και την τραγουδάμε ο καθένας με το δικό του αντικαθρέφτισμα: "Σ΄ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ'  αγαπώ γιατί είσαι εσύ...".
Ωστόσο, εγώ τηρώ το νόμο της μοναδικότητας του ονόματος. Όλα τα αγαπημένα μου πλάσματα είχαν ένα αυστηρά προσωπικό όνομα, το μυστικό τους όνομα, κι ας έχουν πεθάνει, κι ας έχουν αποσυντεθεί κι ας έχουν χαθεί απ'  τη ζωή μου για πάντα. Δεν θα το επαναλάβω ποτέ σε κανέναν άλλο το Όνομα αυτό... Κανείς έρωτας, καμιά αγάπη, καμιά τρυφερότητα δεν αξίζει επανάκληση. Δεν θέλω να ανακαλέσω αυτό που χάθηκε. Θέλω να δημιουργώ την ομορφιά της αγάπης από την αρχή. Από τα απάτητα βάθη των αισθημάτων.  Αν μία ήταν η "Ομορφιά Μου", σε καμία αγάπη δεν θα δώσω ποτέ ξανά αυτό το όνομα...
Αυτός βέβαια είναι ο κώδικάς της προσωπικής μου αγαπητικής τιμής... Δεν είναι απαραίτητο να αφορά  και τους άλλους.
Οι γάτες μου όμως τον ξέρουν καλά....

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου