ένα χαμόγελο. Μια από τις ευγενείς χειρονομίες της ψυχής.
Οι χειρονομίες της ψυχής, όλες μα όλες, απεικονίζουν την πνοή του αοράτου, αυτό το ανάλαφρο πνεύμα που έρχεται απρόβλεπτο, απρόσκλητο, ακαταμάχητο, άδολο, αυθόρμητο, απύθμενο, απαραβίαστο, αρχαίο και πάντα νεαρό, πάντα απερίγραπτο (απερινόητο θα το έλεγε κάποιος αγαπημένος στοχαστής), και δροσίζει κάπως ή θερμαίνει την ύπαρξη ανάλογα τις εποχές της αβύσσου.
Ως χειρονομία της ψυχής είναι υπαινικτικό. Είναι μυστηριώδες. Είναι μυστηριακό. Δεν δίνει και δεν παίρνει. Ισορροπεί. Ανάμεσα στη γεύση της χαράς και την επίγευση του πόνου, ή το αντίστροφο. Ανάμεσα στη μέθη και στη θύμηση, το παρελθόν και το μέλλον, τη συγκατάβαση και την περιφρόνηση, την παρουσία και την απουσία, την έλξη και την άπωση.
Αποτυπώνει δε το ζητούμενο του προσώπου: το μέτρο το άριστο της ύπαρξης στη συνάντηση με το άλλο πρόσωπο. Που αφήνει να φτερουγίζει ανάμεσά τους το πτέρωμα της ζωής, η ζωογόνα πνοή του Καλού. Πριν, είναι η σιωπή, ο μη λόγος. Μετά, είναι το τσάκισμα της πνοής μέσα στον θόλο του στόματος. Η εκπληκτική συνεύρεση των φθόγγων που καθιστούν την πνοή υπαρκτή ως λόγο. Το χαμόγελο είναι ο βατήρας του λόγου. Η συσπειρωτική κίνηση του αθλητή στις δυνάμεις του πριν εκτιναχθεί στον αέρα. Είναι ο βατήρας της κοινωνίας των προσώπων.
Δεδομένου ότι η άβυσσος είναι άβυσσος και δεν κατανοείται από την καρδιά, την πληγώνει, την κομματιάζει, την αφήνει πανταχόθεν τρωτή, την δίνει στο πένθος, όπως η Αγαύη το γιο της, το χαμόγελο είναι εκείνη η επινόηση της καρδιάς που αντιμάχεται την άβυσσο και το σπαραγμό. Αν μπορεί κανείς να οσφρανθεί το άρωμα του Ακέραιου, θα το κάνει χαμογελώντας. Αν προσπαθήσει κάποιος να τραγουδήσει την άβυσσο θα την τραγουδήσει χαμογελώντας. Το μάταιο το χωρίζει μια τρίχα από το νοηματοδοτούμενο. Το χαμόγελο είναι μια κίνηση από το μάταιο στο νόημα. Και εμπεριέχει την επέκταση της ύπαρξης προς τη γενναιότητα.
Και τη γενναιοδωρία.
Και το κάλλος.
Και τη σοφία.
Και το πάντα κρυμμένο ανθοφόρο μυστικό.
jiagogina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου