Λαχτάρησα τη μάνα μου χτες. Το σώμα της που με χώραγε να κλωτσάω και να τινάζω γλυφά αμνυακα ποτάμια με απέραντη εγκατάλειψη και προσμονή.
Τον πατέρα μου δεν πρόλαβα να τον αγγιξω... Πριν από μένα τον γονιμοποιήσαν τα πεύκα και τον γέννησαν ξανά λαγκάδι. Και κάπου εκεί τον έχασα. Με συντροφεύει όμως στο ρουθούνι το ρετσίνι του και στο βλέμμα το φως του πράσινο.
Αχ, τη μανούλα μου όμως δεν τη γονιμοποίησε χαρά ούτε κανένας έρωτας. Μόνο εκείνος ο σπασμός της έλαχε, ένας θεσπέσιο οργασμός κι ένας πανάρχαιος ρόγχος. Κι αυτό ήταν όλο. Στο μεσοδιάστημα αναμονή του Λέοντα Ουρανού. Πριν ή μετά τη γέννα μου δεν έχει σημασία. Ο Ουρανός πάντα ανατέλλει με τους δικούς του νόμους που δεν νογάν τα ανθρώπινα.
Λαχτάρησα τη μάνα μου. Τον κολπίσκο της τον χαμογελαστό που χάραξε ένα γέλιο μέσα στις οιμωγές κι έγινα μέσα του βαρκούλα. Κι έγινα μέσα του κόλπος μικρός κι εγώ στις στρώσεις του αιθέρα, δυο βάρκες γίναμε γεωγραφημενες σε δαντελωτές ακτές, σε μια ηδονή ελληνική, πάντα από την αρχή παρθένα. Και πλέει, πλει η Ανατολία μες στο αίμα.
Λαχταρησα της μάνας μου τα μυστικά, γιατί, κι ας δόθηκαν, πάντα κρυφά θα μένουν ακρυπτογράφητα να συλλαβίζουν μόνα τους στο αυτί μου συμφωνία ψιθύρων και όλη τη δόξα ενός Αλφα που περιμένει τη φωνή μου να εκραγεί.
Λαχταρησα αυτή τη μάνα. Που αγκαλιάζει τη μανούλα μου αγκάλιασε κι εμένα στη φτώχεια μου την καρπερή στον πλούτο το βουνίσιο.
Κι αν εκοιμήθη η μανούλα μου μέσα μου ξαγρυπνά
Φωσάκι αργασμένο στις πιο πνευστές ανάσες
Γεωργία Δεληγιαννοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου