Στο θάνατο
--
Έτσι κι αλλιώς θα ρθείς. Εμπρός λοιπόν.
Σε περιμένω – δεν αντέχω.
Χαμήλωσα το φως, την πόρτα έχω ανοιχτή
Για σένα, τόσο απλόν, σα θαύμα.
Και πάρε για να ‘ρθεις όποια μορφής αγαπάς.
Με αέρια του θανάτου χτύπησέ με
Ή μ’ ένα σίδερο κλεφτά σαν έμπειρος ληστής,
Ή με του τύφου τους αχνούς φαρμάκωσέ με.
Ή έλα σαν παραμύθι, από σε γραμμένο,
Πού όλοι το ‘χουν μέχρι αηδίας χορτάσει,
Και που μιλάει για ένα κασκέτο γαλανό
Και για το θυρωρό που από το φόβο έχει χλωμιάσει.
Το ίδιο κάνει τώρα. Αφρίζει ο Γενισέι
Και τ’ άστρο του βορρά φεγγοβολά.
Και στη γαλάζια λάμψη των γλυκών ματιών
Ο ύστατος τρόμος ρίχνει σκοτεινιά.
Σε περιμένω – δεν αντέχω.
Χαμήλωσα το φως, την πόρτα έχω ανοιχτή
Για σένα, τόσο απλόν, σα θαύμα.
Και πάρε για να ‘ρθεις όποια μορφής αγαπάς.
Με αέρια του θανάτου χτύπησέ με
Ή μ’ ένα σίδερο κλεφτά σαν έμπειρος ληστής,
Ή με του τύφου τους αχνούς φαρμάκωσέ με.
Ή έλα σαν παραμύθι, από σε γραμμένο,
Πού όλοι το ‘χουν μέχρι αηδίας χορτάσει,
Και που μιλάει για ένα κασκέτο γαλανό
Και για το θυρωρό που από το φόβο έχει χλωμιάσει.
Το ίδιο κάνει τώρα. Αφρίζει ο Γενισέι
Και τ’ άστρο του βορρά φεγγοβολά.
Και στη γαλάζια λάμψη των γλυκών ματιών
Ο ύστατος τρόμος ρίχνει σκοτεινιά.
Από το «Φως του προβολέα» της Άννα Αχμάτοβα, επιλογή-μετάφραση: Ασπασία Λαμπρινίδου, εκδόσεις Το Ροδακιό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου