με τον τρόπο του πανσέ

Έτσι  κι αλλιώς μονοετή. Eγγύς της νιότης, πριν αξιωθεί τον εαυτό της μέγα.

Όνειρα που δεν μεγαλώνουν. Χωρίς πείσμα αλλά με ένα σκοτεινό βελούδο στην καρδιά. Φύονται το φθινόπωρο, κι ας τα καλύπτει η  βροχή των βραχνών φύλλων. Φυτρώνουν και φυτοβολούν, παρ' όλα αυτά, με χρώματα εκθαμβωτικά και γενναιόδωρα.

Όνειρα παράδοξα, χειμερινά. Άλλη λαλιά απ' του πλάτανου. Χάμω στο χώμα ακούν το σούρσιμο του σκουληκιού, δίπλα στην πόρτα τη σκουριά της. Της νιφάδας το φουρφούρισμα στο δεντρολίβανο, την βροντή, την αστραπή, όταν ξεσπάνε οι ουρανοί. Ακούν το κλάμα απ' το ανοιχτό παράθυρο. "Δεν αντέχω άλλο, θέλω να πεθάνω", φωνάζει η γραία φωνή, κι η κόρη σφραγίζει, πίσω από διπλά τζάμια με έλασμα, το γρέζι που έχουν  oι κραυγές τα γεράματα. 

Χαμόγελα του χειμώνα, τα αμεγάλωτα όνειρα. Από τη φύση τους φως. Αυτάρκη, ευάλωτα, αφελή. Προσωρινά.

Έτσι κι αλλιώς η Ώρα,  τόσα αγκάθια έχει για να σε πονέσει, που κι ο μικρός πανσές δεν την αντέχει. Φουντώνει μωβ καημούς και μετά σβήνει. 

jiagogina